Category: Culture

Μια Φορά κι Έναν Καιρό Στο Χόλιγουντ. Με αφορμή την σειρά Hollywood του Ryan Murphy στο Netflix, η Ελένη Τζαννάτου θυμάται 13 στιγμές που το σινεμά αποθέωσε το μεγάλο «εργαστήριο ονείρων», το κινηματογραφικό Χόλιγουντ…

Όσα κλισέ κι αν ειπωθούν για το τι είναι το Χόλιγουντ, όλα έχουν τη δική τους βάση. Μεταξύ άλλων, γιατί είναι η βιομηχανία που αποθέωσε τα όμορφα κλισέ. Δηλαδή, η βιομηχανία που πριν από 100 περίπου χρόνια, έκανε μια πινακίδα σε έναν λόφο του Λος Άντζελες συνώνυμο της απόλυτης κινηματογραφικής καταξίωσης.

Δεν προκαλεί καμία εντύπωση το γιατί το Χόλιγουντ παραμένει ακόμα ζωντανό, αλλά και γιατί είναι ένα σίγουρο κερδισμένο στοίχημα όταν χρησιμοποιείται το ίδιο ως αφηγηματικό φόντο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα εξακολουθήσει να γοητεύει. Για του λόγου το αληθές, πρόσφατα, το είδαμε στη νέα σειρά του Netflix από τον Ryan Murphy που εκτυλίσσεται στην μεταπολεμική περίοδο της κνηματογραφικής βιομηχανίας (με χλιαρές, σε γενικές γραμμές, κριτικές).

Ήταν μια καλή αφορμή για να ξαναθυμηθούμε 13 ταινίες, που όπως θα έλεγε και η Madonna, μας έκαναν να πούμε “I lost my memory in Hollywood”…

Η Πισίνα

Sunset Blvd.

(Billy Wilder, 1950)

Η ταινία που έγινε συνώνυμη του Χόλιγουντ, ακριβώς γιατί το καυτηρίασε όπως του άρμοζε. Το αριστούργημα του Billy Wilder μας έκανε να αναμένουμε κάθε close up της τραγικής φιγούρας της Norma Desmond (Gloria Swanson) αλλά και να θυμόμαστε αναπόφευκτα την πρώτη σκηνή κάθε φορά που βλέπουμε πισίνα σε ταινία έκτοτε.

The Player
(Robert Altman, 1992)

Πισίνα, λοιπόν, είδαμε και στο The Player του σπουδαίου Robert Altman (δεν λέμε ποτέ όχι σε ταινία του…), μια σάτιρα του συστήματος του Χόλιγουντ με τον Tim Robbins σε ρόλο παραγωγού στούντιο και μια all star παρέλαση βαρέων βαρών ονομάτων.

Once Upon A Time In Hollywood
(Quentin Tarantino, 2019)

Μετά τη χρυσή μετριότητα του The Hateful Eight, ο Tarantino επέστρεψε πέρυσι με την ταινία που δικαίως έπρεπε να κάνει για το Χόλιγουντ: 60s, Charles Manson, μια χρυσή καλογυαλισμένη βιομηχανία στην εποχή που o χιπισμός ζούσε τις τελευταίες έντονες μέρες του, νοτισμένα με acid τσιγάρα κι ένας (βραβευμένος με Όσκαρ) Brad Pitt χωρίς μπλούζα σε μια σκεπή, για τον οποίο όλοι σκέφτηκαν κακά πράγματα. H πισίνα περιλαμβάνεται στο πακέτο.

Whatever happened to old Hollywood?

Sullivan’s Travels
(Preston Sturges, 1941)

Τι γίνεται όταν ένας σκηνοθέτης θέλει να γυρίσει μια ταινία για τα φτωχότερα στρώματα χωρίς να ανήκει σε αυτά; Σύμφωνα με το σενάριο του Sullivan’s Travels (τίτλος-αναφορά στα Ταξίδια του Γκιούλιβερ), κάνει…εφαρμοσμένη κοινωνική έρευνα και γίνεται ένας από αυτούς. Αυτό βέβαια που δεν υπολόγιζε ο Sullivan (Joel McCrea) ήταν πως θα πέσει πάνω σε ένα εντυπωσιακό και ζόρικο κορίτσι (Veronica Lake) και μαζί θα αποτελέσουν τις κεντρικές φιγούρες μιας από τις πιο καλοφτιαγμένες και με αριστοτεχνικά τοποθετημένο χιούμορ ταινίες για το Χόλιγουντ. Fun fact: η Veronica Lake βρισκόταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη στα γυρίσματα, πράγμα που γνώριζαν ελάχιστοι στο πλατό, μεταξύ των οποίων και η φοβερή και τρομερή ενδυματολόγος Edith Head, που της σχεδίασε τα κατάλληλα ρούχα ώστε να το αποκρύπτει με στυλ.

The Bad and the Beautiful
(Vincente Minnelli, 1952)

Mια ταινία που είδαμε να «παίζει» πολύ πριν κάποιους μήνες σε λίστες με τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του Kirk Douglas, λόγω του θανάτου του. Η σκοτεινή ιστορία ενός άπληστου κινηματογραφικού παραγωγού που χρησιμοποιεί τους πάντες γύρω του προκειμένου να φτάσει ακόμη ψηλότερα. Τυπική ιστορία Χόλιγουντ, δηλαδή…

Whatever Happened to Baby Jane?
(Robert Aldrich,1962)

Στο (όχι και τόσο) μικρό αδερφάκι του Sunset Blvd., οι Bette Davis και Joan Crawford δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας ως δυο αδερφές, η μία εκ των οποίων ήταν πάλαι ποτέ παιδική ηθοποιός (Bette Davis) και κάνει,πλέον, τη ζωή της παραπληγικής άλλης δύσκολη. «Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις» ήταν η κατάσταση για την Baby Jane, δηλαδή, σε έναν από τους πιο μισητούς ρόλους που έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη.

Σαν Παλιό Σινεμά

The Artist
(Michel Hazanavicius, 2011)

Σχεδόν μια δεκαετία πριν ο Bong Joon-Ho κοιτάξει περιχαρής τα Χρυσά του Αγαλματίδια, μια γαλλική ταινία έφευγε από την βραδιά των Όσκαρ του 2012 με 5 συνολικά τέτοια. Το The Artist προσπάθησε να αποτυπώσει (και τελικά μιμήθηκε σε ακραία πιστό βαθμό) την εποχή της μετάβασης από τον βουβό στον ομιλούντα κινηματογράφο, καταλήγοντας σε μια ταινία προορισμένη εξ ορισμού να κάνει τα σάλια της Ακαδημίας να τρέχουν αλλά και τη χίπστερ γενιά του Tumblr να δει ταινία χωρίς καθόλου διάλογο.

Θα μας πουν κι ένα τραγούδι

Singing In The Rain
(Stanley Donen, Gene Kelly, 1952)

Βέβαια, η θεματολογία «από τον βουβό στον ομιλούντα» δεν είναι νέα, μιας και τη βρίσκουμε πίσω από ένα από τα κλασικότερα μιούζικαλ όλων των εποχών. Αυτό που σίγουρα μας έχει κάνει κάποια στιγμή στη ζωή μας να θέλουμε να χορέψουμε με την ομπρέλα μας γύρω από έναν στύλο σαν τον Gene Kelly, αλλά που ποτέ δεν αποδειχθήκαμε τόσο κουλ για να το κάνουμε…

La La Land
(Damien Chazelle, 2016)

Τα αγόρια ήθελαν λίγη από ατσαλάκωτη γοητεία του Ryan Gosling, τα κορίτσια θέλαμε τα ατσαλάκωτα φορέματα της Emma Stone και όλοι μαζί, βλέποντας το La La Land, απολαύσαμε ένα άρτιο μιούζικαλ παλαιάς κοπής και μια ιστορία αγάπης από αυτές που περιμένεις εκείνο το κλισέ φιλί. Όλα αυτά από τον Damien Chazelle που τον ξαναείδαμε πρόσφατα στην σειρά The Eddy του Netflix.

A Star Is Born
(William A. Welkman, Jack Conway, 1937 / George Cukor, 1954 / Frank Pierson, 1976)

To saga των…αστεριών (όχι αυτό το saga…) αποδεικνύει πως το κοινό, όσες δεκαετίες κι αν περάσουν, πάντα διψά για την ιστορία μιας φτωχής πλην τίμιας και ταλαντούχας κοπέλας που βρίσκει το δρόμο της καριέρας αλλά και της καρδιάς της. Έχετε μπόλικες επιλογές εδώ (την πρώτη, την είδαμε και πρόσφατα στον κατάλογο του Cinobo), ανάλογα τη δεκαετία που προτιμάτε. Κι έχετε και την εκδοχή του Bradley Cooper, που βέβαια, κινείται εκτός Χόλιγουντ -αλλά έχει Lady Gaga, που δεν το λες λίγο.

Hail, Auteurs!

Mulholland Dr.
(David Lynch, 2001)

Μια τόσο wtf όσο απαιτεί το όνομα του David Lynch ιστορία χωρίς σαφές αφηγηματικό νήμα, σε χολιγουντιανό φόντο. Είναι η ταινία που πήγε ακόμη ένα βήμα παραπέρα τον κορμό ιδεών του Lοst Highway (πριν ο Lynch το τερματίσει με το Inland Empire το 2006), αλλά και που έκανε τον εφιάλτη υγρό όνειρο στα πρόσωπα των Naomi Watts και Laura Harring.

Hail, Caesar!
(Ethan Coen, Joel Coen, 2016)

Μια σπαρταριστή κοενική ιδέα (αλλά όχι και τόσο σπαρταριστή στην απόδοση όσο υπόσχεται η ιστορία…) γύρω από την απαγωγή ενός ηθοποιού (George Clooney) που, αναπόφευκτα, μένει με ρωμαίικη περιβολή σε όλη την ταινία. Ηθικό δίδαγμα; Προσοχή στους κομπάρσους…

Easter Egg:

Dead Men Don’t Wear Plaid
(Carl Reiner, 1982)

Δεν αφορά τα Χόλιγουντ εν γένει, αφορά όμως ένα μεγάλο κομμάτι του, τα film noir, τα οποία σατιρίζει με έναν πολύ πρωτότυπο τρόπο: χρησιμοποιεί ως κολάζ αυτούσιες σκηνές από παλιά noir τα οποία δένει στο μοντάζ με τη νέα εδώ ιστορία, με πρωταγωνιστή τον Steve Martin, σε μία σπάνια εμφάνιση με μαύρα μαλλιά. Μέσα σε όλα, πρόκειται για την τελευταία ταινία στην οποία δούλεψε η Edith Head. Μαντέψτε που αφιερώνεται η ταινία.

Ελένη Τζαννάτου www.avopolis.gr

Αθενς Ντράιβ-Ιν, το πρώτο drive-in cinema της Αθήνας. Σε 18 ημέρες από τώρα, η εμπειρία του θερινού σινεμά αλλάζει…

Δεν γνωρίζουμε πολλά, τουλάχιστον προς το παρόν, αλλά τα νέα προκαλούν αν μη τι άλλο ενθουσιασμό. Η Αθήνα ετοιμάζεται να αποκτήσει το πρώτο drive-in cinema της, που ακούει στο όνομα Αθενς Ντράιβ-Ιν και θα μας ταξιδέψει στην Αμερική των 50s και των 60s, τότε που οι θερινοί κινηματογράφοι ήταν ένας υπαίθριος χώρος, μία οθόνη και δεκάδες αυτοκίνητα. 

Μέχρι στιγμής δεν έχουμε πλήρη εικόνα του εν λόγω πρότζεκτ, καθώς έχει κυκλοφορήσει μόνο η ιστοσελίδα του, που μετρά αντίστροφα για το άνοιγμα των θερινών κινηματογράφων την 1η Ιουνίου και η επίσημη σελίδα του στο Facebook.

Να σημειώσουμε ότι τα drive-in cinemas φαίνεται να γνωρίζουν μία δεύτερη άνθιση παγκοσμίως στον καιρό της πανδημίας του κορονοϊού, λόγω της κοινωνικής αποστασιοποίησης που αυτή επιβάλλει. 

Γράφει: Ναταλί Αντωνίου www.esquire.com.g

Το βιβλίο επανέρχεται μετά την καραντίνα. Δύο σημαντικοί τίτλοι κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Άγρα»…

Δύο σημαντικοί τίτλοι κυκλοφόρησαν πρόσφατα από τις εκδόσεις ‘Αγρα στο πλαίσιο της επανάκαμψης των εκδοτικών δραστηριοτήτων, μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων για τον κορονοϊό. Πρόκειται για το μυθιστόρημα της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ «’Αννα, σορόρ», σε νέα μετάφραση του Σπύρου Γιανναρά και για τις «Επιστολές στον Στάλιν» των Μιχαήλ Μπουλκάκοφ και Γεβγκένι Ζαμιάτιν, σε εισαγωγή και μετάφραση της Αλεξάνδρας Ιωαννίδου.

Το «’Αννα, σορόρ» («’Αννα, αδερφή μου» στην ελληνική μετάφραση) γράφτηκε σε διάστημα μερικών εβδομάδων την άνοιξη του 1925, κατά τη διάρκεια παραμονής της Γιουρσενάρ στη Νάπολη και ξαναδουλεύτηκε το 1935. Ο τίτλος παραπέμπει στον Ελ Γκρέκο, ως έμμεση αναφορά στον σπασμωδικό και τρεμάμενο τρόπο του μεγάλου ζωγράφου από το Τολέδο, σαν μια λαμπάδα που αναλίσκεται πολύ γρήγορα. Όπως λέει η συγγραφέας, με το βιβλίο «γεύτηκα για πρώτη φορά το υπέρτατο προνόμιο του μυθιστοριογράφου, το να χάνεσαι ολόκληρος μέσα στους χαρακτήρες σου ή να αφήνεις να σε στοιχειώνουν». Πρόκειται για έναν έρωτα ανάμεσα σε έναν αδερφό και μια αδερφή, δηλαδή για ένα είδος «υπέρβασης το οποίο είθισται να εμπνέει τους ποιητές που καταπιάνονται με μια οικειοθελή πράξη αιμομιξίας. Από την Αναγέννηση ως τα χρόνια μας με το θέμα έχουν ασχοληθεί μεγάλοι συγγραφείς όπως ο Τζων Φορντ, ο Μοντεσκιέ, ο Μπάυρον, ο Σατωβριάνδος, ο Γκαίτε, ο Τόμας Μανν και πολλοί άλλοι. Ίσως να μπορούμε να πούμε πως για τους ποιητές εξελίχθηκε γρήγορα σε σύμβολο όλων των ερωτικών παθών, τα οποία ξεσπούν με ακόμα μεγαλύτερη βιαιότητα, καθώς πλέον ούτε συγκρατούνται ούτε τιμωρούνται, αλλά ούτε και κρύβονται».

Στις «Επιστολές στον Στάλιν», οι δύο μεγάλοι Ρώσοι συγγραφείς, ο Μπουλγκάκοφ και ο Ζαμιάτιν γράφουν απευθείας στον τρομακτικό ηγέτη, ακολουθώντας μια ρωσική παράδοση του 19ού αιώνα όταν ο Πούσκιν, ο Γκόγκολ και ο Ντοστογιέφσκι έστελναν επιστολές στον τσάρο, εκλιπαρώντας για ζωτικές χάρες. Οι δυο φίλοι ζητούν το πολυπόθητο διαβατήριο για να φύγουν για κάποιο διάστημα στο εξωτερικό και προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τον Γκόρκι ως μεσολαβητή. Ο Ζαμιάτιν το αποσπά, ο Μπουλγκάκοφ όχι, και πεθαίνει τραγικά το 1940. Τα έργα αμφοτέρων θα εκδοθούν στη Ρωσία μετά τη δεκαετία του 1980.

Από την ‘Αγρα θα κυκλοφορήσουν σύντομα τα «Όνειρα» του Φραντς Κάφκα (επιλογή καταγραφών ονείρων από τα ημερολόγια, την αλληλογραφία του και κάποια πεζά του), «Ο πάτος του μπουκαλιού» του Ζωρζ Σιμενόν («σκληρό» μυθιστόρημα από την αμερικανική περίοδο του συγγραφέα), συλλογικός ψυχαναλυτικός τόμος με τον τίτλο «Υποχονδρία» (στη σειρά «Ρους»), το πεζογράφημα του Δημήτρη Χιλλ «Το καΐκι», ο «Ταμιευτήρας 13» του Τζον ΜακΓκρέγκορ (μυθιστόρημα από έναν από τους σπουδαιότερους σύγχρονους ‘Αγγλους πεζογράφους), το «Μεφίστο – Το μυθιστόρημα μιας καριέρας» του Κλάους Μανν (κείμενο γραμμένο το 1936, όπου περιγράφεται η άνοδος ενός οπορτουνιστή καριερίστα ηθοποιού και σκηνοθέτη στο Τρίτο Ράιχ), το «’Ένα φέρετρο για τη Σόφια» των Ανδρέα Αποστολίδη και Κώστα Καλφόπουλου (αστυνομικό μυθιστόρημα γραμμένο με τέσσερα χέρια) και το «ΠΑΣ – Ειρήνη» του Καρύλ Φερέ (τελευταίο της τριλογίας για τη λατινική Αμερική του διάσημου Γάλλου συγγραφέα).

Γιάννης Μακρής www.ogdoo.gr

7 ταινίες με road trips για να πάρεις ιδέες για τα ταξίδια που έρχονται.

Εντάξει, ξέρουμε τα μεγάλα ταξίδια με πλοία, αεροπλάνα, αερόστατα, υποβρύχια κτλ είναι πολύ περιορισμένα αυτή την περίοδο. Αλλά με το αμαξάκι; Με (έως) και δύο καλούς συνοδοιπόρους, μπορεί να γίνει δουλίτσα! Οι χερσαίοι δρόμοι θα είναι σε λίγο ανοιχτοί και θα μπορείς να κάνεις κι εσύ ένα ταξιδάκι της προκοπής, να ξεσκάσεις λίγο, να ανοίξει το μάτι σου ρε άνθρωπε!

Μέχρι να μπορέσεις να κάνεις κι εσύ το ταξίδι σου όμως, εμείς αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να σου προτείνουμε μια λίστα ταινιών με ιστορίες του δρόμου να δραπετεύσεις λίγο, έστω και μέσω της μικρής οθόνης.

DUE DATE (2010)

Αποφεύγουμε συνειδητά την ελληνική μετάφραση του τίτλου γιατί δεν είναι και τόσο ελκυστική : “Μη σπρώχνεις,έρχομαι”. Μα, αλήθεια τώρα; Υποτιμά λίγο και την ίδια την ταινία δηλαδή, που οκ δεν είναι και ΤΟ αριστούργημα της έβδομης τέχνης, αλλά την προτείνουμε γιατί έχει εκπληκτικό δίδυμο στο cast του : Robert Downey Jr και Zach Galifianakis. Μέσα από μια παρεξήγηση αυτοί οι δύο καλούνται να κάνουν ένα όχι μικρό ταξίδι με ένα Subaru Impreza διασχίζοντας 3 πολιτείες : Νέο Μεξικό, Τζόρτζια και Αλαμπάμα. Κωμικοτραγικές καταστάσεις με πολύ έξυπνο χιούμορ  που σίγουρα σε κερδίζει, αλλά και πολύ ωραία τοπία του αμερικάνικου Νότου

LITTLE MISS SUNSHINE (2006)

Όταν μία ετερόκλητη οικογένεια ξεκινάει ένα ταξίδι, για χάρη του μικρότερου μέλους της, της πολύ πολύ γλυκούλας Όλιβ που πολύ θέλει να λάβει μέρος στα  παιδικά καλλιστεία, πολλά μπορούν συμβούν και πολλά να αποκαλυφθούν. Κυρίως συναισθήματα βαθιά κρυμμένα, μη ψάχνεις για μυστήριο εδώ, είναι δραματική κωμωδία με συγκίνηση και γέλιο. Τα καλλιστεία είναι στη Καλιφόρνια, εκείνοι στο Νέο Μεξικό. Ε, είναι μισή μέρα διαδρομή. Την οποία την κάνουν σε ένα πολύ vintage και hippy style κίτρινο Volkswagen Type 2.

THE MOTORCYCLE  DIARIES / ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΜΙΑΣ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑΣ (2004)

Μα πόσες ιστορίες να αφηγηθεί μια μοτοσυκλέτα με την οποία έκανε τον γύρο της Νότιας Αμερικής ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα μαζί με τον φίλο του Αλβέρτο Γρανάδo;Πολλές. Συγκινητικές. Συνταρακτικές. Αληθινές! Το έτος: 1953. Η μηχανή :Norton 500  Εδώ, αντιλαμβάνεσαι τι θα πει ανθρωπο-γεωγραφία. Κάθε τόπος και άνθρωποι. Μοιάζουν ξεχωριστοί αλλά είναι συνάμα τόσο ίδιοι. Τοπία, ιστορίες και σκηνές που θα σε καθηλώσουν. Μη σου πούμε πως, αφού τη δεις, θα ψάξεις να δεις πως γίνεται να κάνεις κι εσύ ένα παρόμοιο road trip!

THELMA & LOUISE (1991)

Δύο πρώτοι λόγοι να τις δεις; 1. Susan Sarandon 2. Geena Davis. Τα κορίτσια θέλουν να κάνουν ένα διάλειμμα από την κουραστική τους ρουτίνα (σου θυμίζει κάτι;). Μπαίνουν στο κάμπριο Ford Thunderbird του ’66 της Λουίζ και παίρνουν τους δρόμους για άλλες πολιτείες. Εγκλήματα, κυνηγητό με μπάτσους, ερωτικές ιστορίες; Θα τα βρεις όλα εδω. Αλλά κατά βάση, είναι ένας ύμνος στην γυναικεία φιλία και χειραφέτηση. Γενικά η φάση είναι : Girls just wanna have fun. And they do!

EASY RIDER (1969)

Coolness overload. Χίπηδες, ντιλεράδες, ντρόγκια, γκάνια και αμερικάνικος Νότος. Μια ταινία που εκφράζει τις αντιφάσεις της νεολαίας της εποχής. Μιας νεολαίαςπου κουβαλάει τις μηχανές και ψάχνει να βρει τον δρόμο για την ειρήνη, την ατομική και τη παγκόσμια. Πραγματικός πρωταγωνιστής φυσικά, οι μηχανάρες Harley-Davidson Hydra-Glide! Μια ταινία που τη βλέπεις κι ανοίγεις κουμπαρά για να αγοράσεις δική σου Harley να κυκλοφορείς με στυλ και αέρα κι ας είσαι στην Αλεξάνδρας.

THE STRAIGHT STORY (1999)

Ο David Lynch ζωγραφίζει κυριολεκτικά, εικόνες και συναισθήματα εδώ. Μιλάμε για την μεταφορά στη μεγάλη οθόνη της πραγματικής ιστορίας του Alvin Straight που ξεκινά ένα ταξίδι με χλοοκοπτικό 30 χρόνων(John Deere 110 Lawn Tractor)! Ναι, με χλοοκοπτικό, γιατί ο άνθρωπος ήταν αγρότης και δεν μπορούσε να πάρει δίπλωμα οδήγησης λόγω θεμάτων υγείας, αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να δει τον άρρωστο αδελφό του. Και μιλάμε για τεράστιο ταξίδι ε, από την Iowa στο Wisconsin: 400 χιλιόμετρα! Τα οποία δεν φάνηκαν εμπόδιο μπροστά στην ανάγκη του για λύτρωση. Υπερσυγκινητική η ερμηνεία του Richard Farnsworth!

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ/ ΟNE DAY IN AUGUST (2001)

Έχουμε κι ελληνικής παραγωγής πρόταση. Ο δεκαπενταύγουστος είναι μια  δραματική ταινία του 2001 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Γιάνναρη. 3 οικογένειες ξεκινούν ταξίδι για διακοπές η καθεμία κουβαλάει το δικο της σταυρό και η κάθε μία βιώνει το δικό της θαύμα στη διάρκεια του ταξιδιού. Πολύ διαπεραστικές ερμηνείες απο αγαπημένους ηθοποιούς. Διαδρομές με εικόνες από τη Βέροια μέχρι τη Πελοπόννησο. Καταλήγεις να νιώθεις συγκίνηση και συμπάθεια για όλους.

Το ταξίδι δεν πάει ξεροσφύρι. Θέλει μουσική!

Ποιος οδηγάει χιλιόμετρα χωρίς να βάλει μουσικούλα; Εμείς δεν ξέρουμε κανέναν. Αλλά ξέρουμε τα τραγούδια που ενδείκνυνται για ασφαλή οδήγηση και ποια όχι τόσο, και στα λέμε όλα εδώ! Ρίξε μια ματιά, θα μας θυμηθείς!

www.hellasdirect.gr

Γνωστή στο βιβλιόφιλο κοινό για τη συστηματική μελέτη της πάνω στην ελληνική ταξιδιωτική λογοτεχνία, η Αννίτα Π. Παναρέτου έχει αφιερώσει τα τελευταία χρόνια της ζωής της στη συλλογή και επεξεργασία μαρτυριών Ελλήνων που κατά τη διάρκεια της Κατοχής πέρασαν από γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως.

Η ιδιαιτερότητα της έρευνας της κ. Παναρέτου έγκειται κυρίως στο ότι επικεντρώθηκε σε Ελληνες που δεν έχουν εβραϊκή καταγωγή. Με τα λόγια της ιδίας από την εισαγωγή της: «Στην εργασία αυτή δεν περιλαμβάνονται ιστορίες Εβραίων συμπατριωτών μας, οι οποίοι, στην πραγματικότητα, δεν ήταν ούτε όμηροι ούτε αιχμάλωτοι, αλλά θύματα μιας αδιανόητης γενοκτονίας».

Ως γνωστόν, το εβραϊκό Ολοκαύτωμα «έχει ικανοποιητικά απασχολήσει την ιστοριογραφία και τη φιλολογία», οπότε, με την εργασία της, η κ. Παναρέτου έρχεται να φωτίσει μια ελάχιστα μελετημένη ιστορική αφήγηση.

Πώς ξεκίνησε όμως αυτή η αναζήτηση; Το περιγράφει η ίδια στην εισαγωγή της: «Αυτή η αναπάντεχη τομή στη ζωή μου ξεκίνησε στις αρχές του 2013. Σ’ έναν πάγκο μεταχειρισμένων βιβλίων. Με έναν τίτλο που τράβηξε το βλέμμα μου, καθώς, τότε, μου είχε φανεί παράδοξος, ίσως και οξύμωρος: “Η ομηρία των πέντε αντιστρατήγων. Η ζωή των. Στρατόπεδα συγκεντρώσεως”. Πέντε Ελληνες αντιστράτηγοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν μια ιστορία μάλλον ασυνήθιστη, στην οποία με εισήγαγε ο στρατηγός Κωνσταντίνος Μπακόπουλος, με τη συγκροτημένη, γλαφυρή και εξόχως κατατοπιστική μαρτυρία του. Από τότε άρχισα να αναζητώ έργα ανάλογης θεματολογίας. Κατά σύμπτωση, τα τρία πρώτα αφορούσαν Ελληνες αξιωματικούς του Στρατού και του Ναυτικού, οι οποίοι, χάρη στην ιδιότητά τους, έτυχαν ευνοϊκότερης μεταχείρισης στα στρατόπεδα και στις φυλακές όπου εκτοπίστηκαν. Τα επόμενα όμως ευρήματα αποκάλυψαν την τραγικότερη όψη της ίδιας ιστορίας: την περίπτωση Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι, παντελώς απροστάτευτοι από οποιαδήποτε διεθνή σύμβαση και τελείως ανίσχυροι να ορίσουν τη ζωή τους, κατόρθωσαν να επιβιώσουν και να καταγράψουν λεπτομερώς τη δοκιμασία τους.

»Μας άφησαν συνταρακτικά κείμενα (που συμποσούνται σε περισσότερες από 9.500 σελίδες), με τα οποία εκδιπλώνουν και φωτίζουν ώς τον πυρήνα της μια κατ’ ουσίαν άγνωστη πτυχή της ελληνικής Ιστορίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Απέναντί τους εκκρεμεί μια ανεξόφλητη οφειλή την οποία επιχειρεί να περιορίσει η πρώτη συστηματική προσέγγιση, σε αυτόν τον τόμο».

Το βιβλίο της Αννίτας Π. Παναρέτου «Συμπληρώνω τη μνήμη του κόσμου… Ελληνες όμηροι και αιχμάλωτοι σε ναζιστικά και φασιστικά στρατόπεδα και φυλακές 1941-1945» κυκλοφορεί στα τέλη Μαΐου από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος. Σήμερα η «Κ» προδημοσιεύει ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα.

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Υπάρχουνε, ρε παιδιά, Ελληνες εδώ;» Αυτό φώναξε ο Γεώργιος Βλάχας από τον πυργίσκο του αμερικανικού τεθωρακισμένου άρματος που μπήκε πρώτο στο στρατόπεδο Εμπενζεε. Μια αναπάντεχη όσο και απογειωτική παράμετρος στην κορυφαία στιγμή της λύτρωσης πολλών Ελλήνων ομήρων ήταν η παρουσία, ανάμεσα στους Αμερικανούς απελευθερωτές, στρατιωτών με ελληνική καταγωγή. Οντας μετανάστες δεύτερης γενιάς (ή, καλύτερα, παιδιά Ελλήνων μεταναστών) αισθάνονται Ελληνες και μιλούν ελληνικά. Η δίκαιη συγκίνηση (και ταυτόχρονα ο θαυμασμός και η περηφάνια) είναι τέτοια, ώστε στις περιγραφές των ομήρων οι συμπατριώτες που ανήκουν σε έναν τέτοιο στρατό προσλαμβάνουν διαστάσεις γιγάντων και ηρώων. Το «υπάρχουνε, ρε παιδιά, Ελληνες εδώ;» που μεταφέρει στη μαρτυρία του ο Μιχάλης Πειρασμάκης παραθέτει παραφρασμένο και ο Κώστας Ξεξάκης: «Εσταμάτησε, λοιπόν, το πρώτο τανκς μπροστά μου, σε απόσταση 5-6 μέτρα. Ενα πελώριο τανκς και σε μια στιγμή ανοίγει ο πυργίσκος από πάνω και βγαίνει από μέσα ένας άντρακλας, στέκεται όρθιος, ντυμένος βέβαια στρατιωτικά. Μας κοίταξε γύρω-γύρω όλους, ανοίγει το στόμα του και λέει: “Ελληνες, είσαστε εδώ Ελληνες;” Ε, τότε τι χαρά και τι ξέσπασμα. Οσοι Ελληνες ήμαστε να φωνάζομε, να τρέχομε ν’ ανεβούμε απάνω, να τον αγκαλιάζομε κ.λπ. Εγώ δε εφρόντισα το εξής πράγμα: Επλησίασα όσο μπορούνε πιο κοντά και του φώναξα για να μ’ ακούσει: “Πώς σε λένε, πώς σε λένε;” Αυτός λοιπόν μου φώναξε δυνατά και τον άκουσα και δεν το ξεχνώ ποτέ σ’ όλη μου τη ζωή: “Γεώργιος Λεωνής από τη Σπάρτη”» (131). Ο Μιλτιάδης Αλεξανδρής επιβεβαιώνει. «Ολες οι εθνικότητες του στρατοπέδου φτειάξαμε ομοιώματα… σημαιών μας και περιμέναμε να υποδεχτούμε τους ελευθερωτές μας Αμερικάνους. […] Οι Γερμανοί φρουροί μάς παρουσίαζαν όπλα. Το πρώτο τανκ συμπτωματικά στάθηκε μπροστά στην ελληνική κολώνα. Πετάχτηκαν έξω οι δυο στρατιώτες του, ο ένας απ’ τους οποίους, ο εκ Μάνης Γιώργος, Ελληνοαμερικάνος, ξέσπασε σε κλάματα στη θέα της γαλανόλευκης, όπως κι εμείς βλέποντας ελευθερωτή μας έναν συμπατριώτη μας». Οπως συνήθως συμβαίνει, οι Ελληνες (έστω, Ελληνοαμερικανοί εν προκειμένω) βρίσκονται παντού: ο Δημήτρης Διαμαντίδης και οι σύντροφοί του, έχοντας δραπετεύσει από την πορεία, αντιλαμβάνονται ένα τανκ κοντά στον δημόσιο δρόμο. Οταν διακρίνουν ότι είναι αμερικανικό, πετάγονται απ’ την κρυψώνα τους: «Ευτυχώς ο Αμερικανός που βρίσκεται στο τανκ άργησε να μας αντιληφθεί. Εχουμε κιόλας πηδήσει επάνω του φωνάζοντας. Γκρικ βρε, Γκρικ. Ελληνες, Ελληνες, Γκρικ βρε, αιχμάλωτοι».

«Να περάσουν μέσα μόνο οι Ελληνες και θα τα βρούμε»

«Ο Αμερικανός, ένα γλυκό και όμορφο Αμερικανάκι, τα έχει χαμένα. Πείθεται στο τέλος, αφήνει το πολυβόλο. Βγαίνει έξω, μας κοιτάζει καλά-καλά. Δεν θέλει ασφαλώς να πιστέψει στα μάτια του. Βλέπει μπροστά του κάτι ανθρώπινα ράκη. Με μια τεράστια γενειάδα, με κουρέλια στο σώμα και μισή κουβέρτα παλιά στην πλάτη. Του φωνάζουμε, του επαναλαμβάνουμε Ελληνες, Γκρικ, Γκρικ. Φαίνεται ότι το κατάλαβε. Παίρνει από το τανκ μπισκότα, σοκολάτες, τσιγάρα και μας τα δίνει. […] Να και η έκπληξη. Ακούμε σε μια στιγμή μια φωνή. “Είστε Ελληνες;” Γυρίζουμε και βλέπουμε έναν Ελληνα αξιωματικό του αμερικανικού στρατού. “Είστε Eλληνες;” 

Μας ρωτά και πάλι. Ναι, του λέμε, Eλληνες αιχμάλωτοι, και του εξηγούμε όλη μας την ιστορία. “Είμαι κι εγώ Eλληνας από την Κρήτη […]. Με λένε Κώστα Βλαχάκη”» (16768). Ο Μιχάλης Βασιλείου αφηγείται ότι ο κυρ Στράτος που εργαζόταν στο ραφτάδικο του Μπίμπλις είχε φτιάξει μια ελληνική σημαία την οποία έκρυψε κάτω από τα ρούχα του. Μετά την απελευθέρωση οι Eλληνες την ξεδίπλωσαν, την έπιασαν από τις τέσσερις άκρες και παρέλασαν στον κεντρικό δρόμο του χωριού ώς την πλατεία, όπου την έδεσαν σ’ ένα κοντάρι και την κρατούσαν μπροστά από την ομάδα τους. Eνας ψηλός επιλοχίας, μελαχρινός, με στριφτό μουστάκι κι ένα κομπολογάκι στο χέρι, χαμογελούσε και κοιτούσε τη σημαία: «Πατριώτες, καλή λευτεριά, 25 Μαρτίου σήμερα, η εθνική μας γιορτή», τους λέει ξαφνικά. Hταν ο Μανόλης Χατζηδάκης, από την Κρήτη.

Και ο Κωστής Κατσιμπάρδης αναφέρεται στον Ελληνοαμερικανό στρατιώτη που ανήκε στην αμερικανική μονάδα που τους απελευθερώνει, θέτοντας τέλος στην πορεία μετά την εκκένωση του στρατοπέδου. Το όνομά του, Πίτερ Παπαδάς. Κοντά στο Λούντβιχσλουστ, ο Δημήτρης Παυλάκης και η παρέα του προχωρούν, ελεύθεροι, στον δρόμο.

«Λίγο παρακάτω, σ’ ένα σταυροδρόμι, ένας Αμερικανός στρατιώτης, με ένα σημαιάκι στο χέρι, κανόνιζε την κίνηση. Καθώς περνούσαμε, μας είπε κάτι που δεν καταλάβαμε. Φώναξα στον λοχαγό Γεωργιάδη που ήταν πιο πίσω αν ξέρει αμερικανικά, να δούμε τι θέλει αυτός ο χριστιανός. Ο Αμερικανός, μόλις άκουσε πως μιλούμε ελληνικά, φώναξε με όλη τη χαρά του, που έφεξε στο πρόσωπό του: “Eλληνες είστε, βρε πατριώτες; Κι εγώ Eλληνας είμαι, από τη Νέα Υόρκη, Σταυρόπουλος Σταύρος, κατάγομαι από τη Σπάρτη και στον Πειραιά έχω συγγενείς του πατέρα μου”. Μας έδωσε ό,τι είχε στο σακίδιό του και μας έστειλε σε μια γερμανική αποθήκη του στρατού που τη φύλαγαν Αμερικανοί στρατιώτες» (Παυλάκης, 143). Σε κάποιες άλλες αποθήκες τροφίμων του γερμανικού στρατού, περικυκλωμένες από πλήθος πεινασμένων, πλησιάζει μια ομάδα από Eλληνες που έχει μόλις εγκαταλείψει τις φυλακές της Βελς. Ο Θεόδωρος Κορυφίδης γράφει: «“Αμάν αδερφάκι μου, άσε μας να μπούμε μέσα, να φάμε από όλα αυτά τα καλούδια και μετά σκότωσέ μας” είπε στον φρουρό ένας Συριανός. Ο κοντός και αεικίνητος Αμερικανός στρατιώτης που στεκόταν απέναντί μας τα έχασε. Γύρισε, μας κοίταξε πολύ ερευνητικά και ρώτησε με πολύ καλά ελληνικά: “Eλληνες είστε μωρέ;” Πριν προλάβουμε να απαντήσουμε, άνοιγε δρόμο με τον υποκόπανο και φώναζε: “Να περάσουν μέσα μόνο οι Ελληνες και θα τα βρούμε”» (202-203).

Μετά την απελευθέρωση και πριν ξεκινήσει η μακρά οδύσσεια του επαναπατρισμού για τους εικονιζόμενους Ελληνες αιχμαλώτους των ναζί. Η σημείωση στο πίσω μέρος της φωτογραφίας θυμίζει την ημέρα της λύτρωσης: 24 Iουλίου 1945 (από το αρχείο της Αννίτας Π. Παναρέτου).

Στο σημείο αυτό αφήνουμε τους Eλληνες που η απελευθέρωση τους βρήκε στα στρατόπεδα και παρακολουθούμε όσους εξαναγκάστηκαν σε πορείες, τις επονομαζόμενες «πορείες θανάτου». Oλους μαζί θα τους συναντήσουμε αργότερα, στη φάση της απελευθέρωσης, κυρίως όμως (μαζί πλέον και με τους ελάχιστους επιζήσαντες Eλληνες Εβραίους) στην κοινή περιπέτεια του επαναπατρισμού.

Πηγή: kathimerini.gr

www.apenanti.gr

Νέοι. Ερωτευμένοι. Ήθελαν να ζήσουν σαν Normal People.

Ο Άγγελος Κλειτσίκας είδε την τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου φαινόμενου της Sally Rooney. Το μετεφηβικό, δηλαδή, ερωτικό δράμα που μας υπενθυμίζει εκείνες τις συναντήσεις που μας καθορίζουν για πάντα, ακόμη κι αν οι επιμέρους διαδρομές αλλάζουν στην πορεία…

Δεν έχω διαβάσει το Normal People, το βιβλίο φαινόμενο για τη γενιά των millennials της ιρλανδής Sally Rooney. Έτσι προχώρησα ανύποπτος, χωρίς προκαταλήψεις, και με «δική μου ευθύνη» στην προβολή της πρόσφατης, τηλεοπτικής του μεταφοράς σε συμπαραγωγή των BBC και Hulu. Αποδείχθηκε ένα συγκλονιστικό, μετεφηβικό, ερωτικό δράμα που ακολουθεί τη παράλληλη, κοινή, ακόμη και όταν δεν μοιάζει τέτοια, πορεία ζωής των πρωταγωνιστών του, της Marianne Sheridan (Daisy Edgar-Jones) και του Connel Waldron (Paul Mescal). 

Η ιστορία ξεκινάει στην ιρλανδική επαρχία του Sligo και μέσα από τα 12 μισάωρα, επεισόδια που μοιάζουν με διακριτές, θεατρικές πράξεις φυσικής μετάβασης των δύο κεντρικών χαρακτήρων από τα τελευταία στάδια της εφηβείας στα πρώτα της ενηλικίωσης, καταλήγει σε ένα αξέχαστο διάλογο μεταξύ τους σε ένα διαμέρισμα στο Δουβλινο. Στην αρχή οι δυο τους είναι συμμαθητές στο Λύκειο: η Marianne βρίσκεται στο περιθώριο και συχνά χλευάζεται από την υπόλοιπη τάξη για την αντιδραστική της συμπεριφορά, ενώ ο Connel είναι δημοφιλής για τις αθλητικές του επιδόσεις και απολαμβάνει την εκτίμηση της παρέας του. Οι δυο τους γνωρίζονται καλύτερα σταδιακά, καθώς η μητέρα του Connel φροντίζει τη βίλα που μένει η Marianne με τη μητέρα και τον αδερφό της. Από εκεί και πέρα, η μεταξύ τους σχέση περνάει από πολλά κύματα, εξερευνάται σε βάθος καθώς φοιτούν μαζί στο Δουβλίνο και τα όρια της δοκιμάζονται συνεχώς, μέσα από σκοτεινά μυστικά, κολλήματα του παρελθόντος και εγωιστικές, άτολμες συμπεριφορές που τους απομακρύνουν, όχι όμως ανεπανόρθωτα.

Αυτό που κεντρίζει κατευθείαν τον θεατή, είναι τα «αμόλυντα» πρόσωπα των δύο ηθοποιών: η Daisy-Edgar Jones συλλαμβάνει ιδανικά τη δυναμική και συνάμα εύθραυστη φύση της Marianne, ενώ ο πρωτοεμφανιζόμενος Paul Mescal ενσαρκώνει την αντιφατική, μα και ειλικρινή, προσωπικότητα του Connel με αβίαστη φυσικότητα. Η καθαρότητα των βλεμμάτων, η τηλεπαθητική επικοινωνία, η αθωότητα των προσώπων και οι αληθινές τους, σε βαθμό ανατριχιαστικό, εκφράσεις, συνθέτουν μία από τις πιο αξιομνημόνευτες, ανθρώπινες σχέσεις, πρώτης ή μη, αγάπης που έχουμε δει στην τηλεόραση.

Αναμφισβήτητα, μία από τις πιο γοητευτικές και συγκινητικές πτυχές της σειράς, είναι οι φοβερά φυσικές ερωτικές σκηνές. Ειλικρινά, μετά το τέλος τους, ένιωθα πως βλέπω πρώτη φορά στη ζωή μου σεξουαλική ένταση στην οθόνη, όπως τη γευόμαστε αληθινά, στον απόλυτό της βαθμό, στην πραγματική ζωή. Οι δυο τους μοιάζουν σαν να ήταν φτιαγμένοι γι’ αυτή την ένωση. Ο συγχρονισμός των αναπνοών, οι εκφράσεις ηδονής, η εξέλιξη της μεταξύ τους σωματικής επικοινωνίας, πείθουν τον θεατή πως εδώ βιώνεται η ιδανική μετουσίωση της ολόδικής τους εγκεφαλικής καύλας και συναισθηματικής σύνδεσης σε σεξουαλική χημεία. Το γεγονός πως η ίδια η συγγραφέας έχει δηλώσει κατά το παρελθόν πως «όταν ακούω τη φράση “σεξουαλική σκηνή”, σκέφτομαι μία σκηνή διαλόγου», λέει πολλά για την ουσία της σύλληψης αυτών των στιγμών. 

Η σειρά καταφέρνει να συντηρήσει παράλληλα ένα πλάγιο, κοινωνικοπολιτικό αφήγημα, το οποίο προκύπτει από το ταξικό χάσμα των δύο πρωταγωνιστών και εκτονώνεται αριστουργηματικά σε μία γραφική, ιταλική πλατεία, σε μία σκηνή που αναπόφευκτα φέρνει στο μυαλό το Call Me By Your Name. Το σενάριο δεν διστάζει να εισχωρήσει σε πιο βαθιά, ψυχαναλυτικά και υπαρξιακά μονοπάτια, μέσα από τη προσωπική πάλη των δύο κεντρικών χαρακτήρων με τα τραύματα τους και την προσπάθεια τους να καταλάβουν γιατί διαμορφώνονται σε αυτούς τους ανθρώπους με την πάροδο του χρόνου. Τέλος, κομβικό ρόλο έχει και η προσεκτικά επιλεγμένη, μουσική της επένδυση. Πέρα από το κεντρικό, πιανιστικό μοτίβο του Stephen Rennicks, τραγούδια όπως το “Angeles” του Elliot Smith, το “You and I” του Caribou, το “Make You Feel My Love” της Ane Brun, πέφτουν την κατάλληλη στιγμή και δημιουργούν υπερβατικές, τηλεοπτικές αναμνήσεις που αντέχουν στο χρόνο.

Αποφεύγοντας μελοδραματικά κλισέ και δραματουργική σάλτσα, η σκηνοθετική ματιά των Lenny Abrahamson και Hettie Macdonald, καθώς και η αφηγηματική ροή του σεναρίου διεισδύουν βαθιά στο μυστικό, ιερό σύμπαν που πλάθουν οι δύο πρωταγωνιστές και προστατεύουν από τον υπόλοιπο κόσμο. Μέσα από τη κοινή τους διαδρομή, αποκαλύπτουν πως «με άλλους ανθρώπους δεν είναι το ίδιο» και «μεταξύ τους νιώθουν λιγότερο μόνοι από ποτέ», συνειδητοποιώντας πως μόνο μαζί  φτάνουν στις πιο αληθινές εκδοχές των εαυτών τους είναι οι «φυσιολογικοί άνθρωποι» του τίτλου. Η αληθινή αγάπη μπορεί, τελικά, να κρύβεται σε ένα κοινό τσιγάρο χωρίς καμία ανάγκη για λέξεις, μία αναμμένη οθόνη laptop καθ όλη τη διάρκεια της νύχτας, ένα αθώο σερβίρισμα λευκού κρασιού. Όποια και αν είναι η κατάληξη των δύο, θα θυμούνται για πάντα πως δεν θα ήταν ποτέ τα ίδια άτομα αν δεν γνωρίζονταν. Και στο Normal People δοξάζεται θριαμβευτικά αυτό που μοιάζει με το απώτερο νόημα όλων: το ανεξίτηλο στίγμα που αφήνουν οι σημαντικότερες συναντήσεις της ζωή μας και μας καθορίζουν για πάντα. Ακόμη και αν οι διαδρομές δεν είναι κοινές για πάντα.

Άγγελος Κλειτσίκας www.avopolis.gr

Tom Cruise και Elon Musk ετοιμάζουν την πρώτη ταινία που θα γυριστεί στο διάστημα. Ένα νέο iconic duo γεννιέται…

Εδώ και σχεδόν δύο μήνες τα μεγάλα studios έχουν κλείσει τις πόρτες του ενώ σε ολόκληρο τον πλανήτη οι κινηματογραφικές παραγωγές έχουν πατήσει το pause. Φυσικά, αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον άνθρωπο που έχει βαλθεί να κατακτήσει το διάστημα μέσω από τις ιδιωτικές επενδύσεις. Όπως μεταδίδει το Deadline, o Elon Musk έχει έρθει σε συζητήσεις με τη NASA για να χρηματοδοτήσει την πρώτη ταινία που θα γυριστεί (έστω κατά ένα μέρος της) στο διάστημα. Όσο για το ποιον έχει δίπλα σε αυτό το μεγαλεπήβολο project; Είναι μία δύσκολη δουλειά και ο Tom Cruise δείχνει ο πλέον κατάλληλος για να την κάνει.

Η ταινία θα είναι τι περίεργο;- περιπέτεια και οι πηγές αναφέρουν ότι αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στα πολύ αρχικά στάδια της παραγωγής της. Φυσικά, όταν έρθει η ώρα να γίνουν τα γυρίσματα στο διάστημα, τότε θα αναλάβει ενεργό ρόλο και η διαστημική υπηρεσία των Η.Π.Α. Στο ενδιάμεσο, ο Tom Cruise θα μπορέσει να γυρίσει τις σκηνές δράσεις πατώντας γερά και με τα δύο του πόδια στη Γη.

Μία action movie γυρισμένη στο διάστημα

Το κατά πόσο ο Elon Musk θα του δώσει πλήρη ελευθερία είναι κάτι που μένει να το δούμε στην πορεία. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι ο tech-entrepreneur έχει μεγάλα όνειρα και ακόμα μεγαλύτερη άποψη για το πώς ακριβώς πρέπει να γίνονται τα πράγματα ακόμα και όταν μιλάμε για τη διάσωση παιδιών από τα σπήλαια της Ταϊλάνδης.

Όσο για τα υπόλοιπα projects του Tom Cruise; Όταν με το καλό ανοίξουν ξανά τα σινεμά και η κινηματογραφική βιομηχανία ξεκινήσει από εκεί που σταμάτησε, ο 57χρονος ηθοποιός έχει μερικά πολύ δυνατά χαρτιά να πετάξει στο τραπέζι: Από τη μία είναι η επιστροφή ως πιλότου μαχητικών αεροσκαφών στο Top Gun: Μaverick, μία επιστροφή που περιμένει με τεράστια νοσταλγία η γενιά των 80s· και από την άλλη είναι η έβδομη συνέχεια του Mission Impossible με τίτλο Fallout.

Γράφει: Αργύρης Κούρσαλης www.esquire.com.gr

15 λάθη σε παλιές ελληνικές ταινίες που βγάζουν μάτι, αλλά μας πέρασαν απαρατήρητα. Σκηνοθετικά λάθη: Οι ελληνικές ταινίες είναι ιδιαίτερα αγαπητές. Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως είναι και τέλειες. Επειδή, πολλές από τις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου έχουν τα λαθάκια τους. Μάλιστα, αυτά έχουν γίνει αντιληπτά και παρουσιάζονται παρακάτω. Αναλυτικότερα, όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε:

Ελληνικός κινηματογράφος: Ακολουθούν εννιά σκηνοθετικά λάθη σε παλιές ελληνικές ταινίες

– Η βίλα των οργίων»: Η ταινία κυκλοφόρησε το 1965 και μια από τις πιο αστείες σκηνές είναι όταν η αστυνομία συλλαμβάνει επ’ αυτοφώρω τους μοιχούς της βίλας Λάμπρο Κωνσταντάρα και Μέλπω Ζαρόκωστα. Ενώ οι αστυνομικοί τους συλλαμβάνουν βράδυ όταν τους μεταφέρουν στο αστυνομικό τμήμα έχει μια ηλιόλουστη μέρα.

– Τζένη Τζένη: Η Τζένη Καρέζη υποδύεται τη φοιτήτρια Φιλολογίας, η οποία παντρεύεται τον Νίκο Μαντά τον οποίο ενσάρκωσε ο Ανδρέας Μπάρκουλης. Το μαλλί της ηθοποιού άλλαζε σε κάθε σκηνή της ταινίας.Σε ορισμένες εμφανιζόταν με κοντό καρέ και σε μερικές σκηνές με μακριές πλεξούδες.

– Χτυποκάρδια στο θρανίο: Η Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ίδια σκηνή φοράει γόβες διαφορετικού χρώματος. Στο ένα πλάνο εμφανίζεται με μαύρες γόβες και στο δεύτερο πλάνο με άσπρες.

Ελληνικός κινηματογράφος: Κι άλλα σκηνοθετικά λάθη σε παλιές ελληνικές ταινίες

– Καλημέρα Αθήνα: Η ταινία κυκλοφόρησε το 1960 και έπαιζε και η εντυπωσιακή ξανθιά Ντέπυ Μαρτίνη η οποία το 1955 είχε κερδίσει τον τίτλο της Β’ Σταρ Ελλάς. Σε μια σκηνή της ταινίας εμφανίζεται με δύο διαφορετικά φορέματα.

– Οι σφαίρες δε γυρίζουν πίσω: Η ταινία ήταν το πρώτο ελληνικό γουέστερν το οποίο σκηνοθέτησε ο Νίκος Φώσκολος. Προβλήθηκε το 1967 και πρωταγωνιστούσε ο Κώστας Καζάκος, ο οποίος ενσάρκωσε τον κατάδικο Τσάκο. Η ταινία απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και ήταν το ντεμπούτο του Φώσκολου στη Finos Film ως σκηνοθέτης. Ωστόσο σε μια σκηνή υπήρχε ένα λάθος, καθώς τα μούσια του Καζάκου εξαφανίστηκαν δια μαγείας!

– Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά: Η ταινία γυρίστηκε το 1969 στη Μακρυνίτσα στο Πήλιο με σκηνοθέτη τον Ντίνο Δημόπουλο. Έσπασε τα ταμεία καθώς έκοψε 739.001 εισιτήρια! Ο Φίνος φημιζόταν για την τελειομανία του όμως ένα λάθος ξέφυγε απ’ όλους τους συντελεστές της ταινίας, που την παρακολούθησαν πριν βγει στις αίθουσες. Ο Παπαμιχαήλ έχει γραφτεί στους τίτλους έναρξης ως Παπαπαµιχαηλ!

Ελληνικός κινηματογράφος: Τα υπόλοιπα σκηνοθετικά λάθη σε παλιές ελληνικές ταινίες

– Η Παριζιάνα: H Ρένα Βλαχοπούλου στην ταινία «Η Παριζιάνα» αφήνει επιδεικτικά το εντυπωσιακό πράσινο καπέλο της στον κάτω όροφο και οδηγείται στον πάνω όροφο του σπιτιού. Ως δια μαγείας και χωρίς να έχει μεσολαβήσει απολύτως τίποτα, μια στιγμή αργότερα ανοίγει την πόρτα του υπνοδωματίου της, κρατώντας στο χέρι μαντέψτε τι. Το πράσινο καπέλο της φυσικά! Δεν μπορούμε να διανοηθούμε πως δεν το παρατήρησε κανείς, μπορούμε όμως να πιστέψουμε πως θεώρησαν πως δεν θα το προσέξει κανείς.

– Κάτι κουρασμένα παλικάρια: Κατά τη διάρκεια της ταινίας, εμφανίζεται ένα μπλε τηλέφωνο της εποχής. Στο τηλέφωνο αυτό μιλάει και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας και η Νόρα Βαλσάμη και η Μπέτυ Αρβανίτη. Κάποιος θα σκεφτεί πως το τηλέφωνο που χρησιμοποιείται είναι στον ίδιο χώρο και πως το να είναι ίδιο είναι φυσιολογικό. Κι όμως όχι, το ίδιο τηλέφωνο χρησιμοποιείται στο ξενοδοχείο, στο σπίτι και στο γραφείο. Η αλήθεια είναι πως αν το τηλέφωνο δεν ήταν μπλε, δεν θα το είχε παρατηρήσει κανείς.

– Η νεράιδα και το παλικάρι: Στην διαδρομή κατά την οποία η Αλίκη Βουγιουκλάκη πάνω σε ένα καΐκι, κατευθύνεται προς τον Ανδρέα Καλογήρου, υπάρχει ένα τεράστιο λάθος. Η θεία της νύφης, Τζόλυ Γαρμπή εμφανίζεται στο πλάνο, εξυπηρετεί τον ρόλο λέγοντας κάποιες ατάκες, και στην επόμενη ακριβώς σκηνή εξαφανίζεται μπροστά από τα μάτια μας.

Ελληνικός κινηματογράφος: Ακολουθούν τρία βίντεο, με τα σκηνοθετικά λάθη των παλιών ελληνικών ταινιών

www.enimerotiko.gr

Ένα μικρό αγόρι επιλέγει μια νοσοκόμα ως τον σούπερ ήρωα με τον οποίο θέλει να παίξει, αντί του Μπάτμαν και του Σπάιντερμαν, στο νέο έργο του Banksy, που αποτυπώνει την ευγνωμοσύνη των Βρετανών προς το Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS) της χώρας τους κατά τη διάρκεια της κρίσης του νέου κορωνοϊού.

Τα αποκαλυπτήρια του έργου έγιναν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Σαουθάμπτον, στη νότια Αγγλία.

Φωτογραφία του δημιουργήματός του αναρτήθηκε, επίσης, στον λογαριασμό του διάσημου καλλιτέχνη στο Instagram με τη λεζάντα «Game Changer» (αυτός που τα αλλάζει όλα).

Η διευθύνουσα σύμβουλος του νοσοκομείου Πόλα Χεντ έγραψε σε tweet: «Είμαι τόσο υπερήφανη που κάνω τα αποκαλυπτήρια αυτού του φανταστικού έργου τέχνης… που δημιούργησε ο #Banksy ως ένα ευχαριστώ προς όλους όσοι εργάζονται για το NHS και το νοσοκομείο μας. Ένα εμπνευσμένο φόντο για να σταματάει για λίγο κανείς και να συλλογίζεται αυτούς του πρωτόγνωρους καιρούς».

Δεν είναι το πρώτο έργο που ο Banksy έχει εμπνευστεί από την πανδημία COVID-19. Ανάρτησε φωτογραφία με το σήμα κατατεθέν του, τους αρουραίους να τρέχουν πανικόβλητοι σε ένα μπάνιο τον περασμένο μήνα, σχολιάζοντας: «Η σύζυγός μου μισεί όταν εργάζομαι από το σπίτι».

Το νέο έργο του θα εκτίθεται στο νοσοκομείο μέχρι τη λήξη του lockdown και κατόπιν θα δημοπρατηθεί στο πλαίσιο φιλανθρωπικής δραστηριότητας υπέρ του NHS.

Πηγή: naftemporiki.gr

www.apenanti.gr

Τη Δευτέρα 11 Μαΐου στις 19:00 στο κανάλι του TEDxLamia στο YouTube, έρχεται το έκτο και τελευταίο COVIDialogue με θέμα: «Η Μέρα Μετά».

Καλεσμένος του TEDxLamia ο γνωστός δημοσιογράφος Παύλος Τσίμας. Σχολιάζει, σε έναν διαδραστικό διάλογο με όλους εσάς, τα διδάγματα της πρόσφατης περιόδου και τα απαραίτητα βήματα για τη «Μέρα Μετά».

• Που οφείλονται τα αντανακλαστικά της κοινωνίας;
• Μπορούμε να διαχειριστούμε με την ίδια επιτυχία μια επόμενη οικονομική / εργασιακή / κοινωνική κρίση;
• Άλλαξε το πρότυπο της Ελλάδας στο εξωτερικό;
• Αλλάζει η πολιτική όπως την ξέραμε;
• Υπάρχει στρατηγική για την επόμενη μέρα;

Αυτές κι άλλες δικές σας ερωτήσεις…

_______

Ακολουθεί το σύντομο βιογραφικό του:

Ο Παύλος Τσίμας είναι δημοσιογράφος, συνεργάτης του ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ. Παρουσιάζει την καθημερινή ραδιοφωνική εκπομπή «Ημερολόγιο», συμμετέχει στο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων και επιμελείται ενημερωτικές τηλεοπτικές εκπομπές. Είναι, παράλληλα, τακτικός αρθρογράφος στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», από το 1991, σύμβουλος έκδοσης της ελληνικής «Huffington Post» και μέλος της . Γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1953. Σπούδασε στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάστηκε ως δικηγόρος. Δημοσιογραφεί από το 1980. Ξεκίνησε ως πολιτικός συντάκτης, στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης», και αργότερα ήταν  διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού «902», της εφημερίδας «ΠΡΩΤΗ» και του περιοδικού «Ταχυδρόμος». Το 1987 συμμετείχε στην δημοσιογραφική ομάδα που εγκαινίασε τον «Αθήνα 9,84» και διατηρεί έκτοτε την ιδιότητα του ραδιοφωνικού παραγωγού. Το 1993 παρουσίασε για πρώτη φορά ενημερωτική εκπομπή στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ. Στα χρόνια που ακολούθησαν, έχει παρουσιάσει εκπομπές δημοσιογραφικής έρευνας και πολιτικά talk shows στην τηλεόραση του ΜΕΓΚΑ και την ΕΡΤ. Από το 2014 συνεργάζεται και πάλι με τον ΣΚΑΙ. Είναι συγγραφέας δύο βιβλίων (Το χρονικό της κρίσης, Ο φερετζές και Το πηλήκιο, εκδόσεις Μεταίχμιο). Έχει τιμηθεί με το βραβείο του Ιδρύματος Μπότση το 1988.

Μάθε περισσότερα για τα COVIDialogues εδώ.

Δες ολόκληρο τον κύκλο ομιλιών εδώ.

Κάνε εγγραφή στο newsletter μας και μη χάσεις στιγμή από τις εκπλήξεις, που ακολουθούν!

Δελτίο Τύπου