60’s: H δεκαετία που ο κόσμος άρχισε να κάνει τα πρώτα του μεγάλα βήματα για την μορφή που τον ξέρουμε τώρα έγιναν συνταρακτικές αλλαγές. Τοσο σε γενικές όσο και σε ειδικές γραμμές αποτέλεσαν τη βάση και τα θεμέλια πάμπολλων πραγμάτων στον πλέον κόσμο. Ένα από αυτά και ίσως από τα πιο σημαντικά πράγματα είναι η τέχνη και συγκεκριμένα η μουσική. Καλλιτέχνες της Rock, κυρίως, εμφανίστηκαν και έβαλαν τα δυνατότερα θεμέλια για να χτιστεί το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό κτίσμα που απολαμβάνουμε μέχρι σήμερα.
Την δεκαετία των 60’s, ξεκίνησε μια κουλτούρα σε ολόκληρο τον πλανήτη που θα κρατούσε για πάντα…
Στο πλαίσιο της αντικουλτούρας, για την ακρίβεια, του rock συμπεριλαμβάνονται διάφορες υποκατηγορίες είδη.
Αρχικά θα γνωρίσει ο κόσμος σίγουρα το κομμάτι της Ψυχεδελικής Ροκ με όλους αυτούς τους σπουδαίους ‘δεινόσαυρους’ που ακούγονται μέχρι σήμερα ασταμάτητα. Πρώτοι πρώτοι προφανώς θα καταταξω τους Beatles αν και το όνομα τους προκαλεί ντόρο και κάθε είδους σχόλια σχετικά με την μπάντα και την θέση της στην μουσική ιστορία. Άλλα σχήματα στην κατηγορία των ‘’δεινοσαύρων’’ θα είναι οι Doors, οι Rolling Stones, χωρίς καμία αμφιβολία οι Velvet Underground (!) και όλα τα καλά…
60’s. Ψυχεδέλεια: 13th Floor Elevators
Ας μιλησουμε όμως λίγο για τις μπάντες που ο κόσμος πια δεν τις πιάνει και πολύ στο στόμα του. Για παράδειγμα, οι 13th Floor Elevators ήταν, αν όχι το πρώτο, σίγουρα από τα πρώτα καθαρά συγκροτήματα, πρωτοποριακά και επιδραστικοτερα όσον αφορά σ’αυτούς τους ήχους.
Τι να πρωτοπεί κανείς, τι να τολμήσει να αγνοήσει; Ο καταιγισμός αμέτρητων και κυκλικών ριφς σε πυρπολεί από παντού και ο αλλόκοτος συνδυασμός τους με τα καθαρότατα τύμπανα είναι προφανώς το χαρακτηριστικό τους στοιχείο. Άλλωστε δεν θα ήταν ψυχεδελική η μουσική τους χωρίς αυτά. Οι μπάντα δεν παρήγαγε απλά μουσική… το κάθε μέλος της μετασχημάτιζε και μετέτρεπε τις πολύχρωμες εικόνες των ονείρων του σε μουσική!
Το κομμάτι είναι το δεύτερο από το πρώτο τους δίσκο, The Psychedelic Sounds of the 13th Floor Elevators (1966).
Τον περασμένο Ιούνιο χάσαμε το αστέρι τους, τον frontman της μπάντας RokyErickson.
60’s : Garage Rock και αλητείες.
Τον καιρό που άλλαξαν τα πράγματα της κοινωνικής και μουσικής πραγματικότητας δεν μπόρεσαν να μην επηρεαστούν και άλλοι καλλιτέχνες που απείχαν από τη γκάμα των προαναφερθέντων. Εκείνο τον καιρό χύθηκε ότι λάδι υπήρχε πάνω στις κιθάρες των μουσικών της Garage Rock και φούντωσαν για τα καλά. Πήραν φωτιά τα τάστα και οι χορδές και άρχισαν να καίγονται με πείσμα βγάζοντας τα πρώτα διαμάντια του είδους. Αν και όχι τόσο σήμα κατατεθέν της εποχής, για τους πιο πολλούς, όμως σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να μείνει στην απέξω το είδος της πιο αγνής, αν θέλετε, και στεγνής rock n’ roll.
Ήταν πολλά τα γκρουπ και ισάξια σε γενικά πλαίσια μεταξύ τους, οπότε δύσκολα μπορεί κάποιος να αποφασίσει για τα καλύτερα. Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο καθένας είναι ότι όλοι τους αποτέλεσαν τη σπίθα για να αρχίσουν να σχηματίζονται στο μέλλον επιπλέον εξαιρετικές μουσικές.
Πολλά σχόλια σε Youtube και λοιπές πλατφόρμες αναφέρουν ότι αυτή η μουσική ήταν η Punk, πριν την Punk. Όχι, ήταν η Garage. Η μουσική που ενέπνευσε τους επόμενους καλλιτέχνες, τους ώθησε να πατήσουν πάνω τους και να συνεχίσουν τον δικό τους δρόμο.
Η Garage Rock παίζεται και ακούγεται ακόμα αυτούσια συγκριτικά με τα άλλα είδη που αλλοιώθηκαν σε βάθος χρόνου. Σίγουρα αναπαράγεται όχι στο ιδιο βαθμό όπως παλιότερα, άλλα όσοι έχουν σχέση με αυτην, είναι πιστοί στη σχέση τους. Γι’ αυτό κιόλας συνεχίζεται η φάση της. Θα ακούσεις μουσικούς που δεν έπαψαν να “κοπανάνε” ποτέ και ούτε το έχουν σκοπό. Επίσης, και οι ελληνικές μπάντες που υπάρχουν σε αυτόν τον χώρο είναι απίστευτες!
60s & 80s : H βρετανική εισβολή στην Αμερική. Τα δύο κύματα της κυριαρχίας της βρετανικής μουσικής στα αμερικανικά charts…
Με τον όρο “British Invasion” (Βρετανική Εισβολή) περιγράφεται η μουσική περίοδος περί τα μέσα της δεκαετίας του 60 στη διάρκεια της οποίας Βρετανοί κυριάρχησαν στα αμερικανικά μουσικά charts.
Tο πρώτο και κύριο κύμα της βρετανικής εισβολής άρχισε στα τέλη του 1963 και τελείωσε στις αρχές του 1967 όταν ο ψυχεδελικός ήχος έγινε mainstream. Οι Βρετανοί μουσικοί το διάστημα αυτό γνώρισαν επιτυχία στην Αμερική και η επιρροή τους αυτή είχε αντίκτυπο στις ηχογραφήσεις των Αμερικανών μουσικών, στις πρώτες συναυλίες τους στην Αμερική, αλλά και στη δημοτικότητα των τηλεοπτικών τους εμφανίσεων στα αμερικανικά κανάλια.
Την ίδια περίοδο στην Μεγάλη Βρετανία υπήρχε ένα τόσο δυνατό μουσικό ρεύμα με πολλούς μουσικούς και συγκροτήματα που συμπαρέσυρε μαζί τους η επιτυχία κυρίως των Beatles οι οποίοι ήταν παραγωγικοί αλλά δεν γνώρισαν καμία επιτυχία στην Αμερική, χωρίς εισόδους στα charts, όπως στην χώρα τους, όμως έδωσαν το στίγμα της εποχής ψάχνοντας τον ήχο τους.
Η κυκλοφορία του δίσκου “Pet Sounds” των Beach Boys στα μέσα του 1966 ήταν οριακό σημείο για την Αμερική καθώς κατάφερε να ξεπεράσει σε καλλιτεχνικό επίπεδο τους Βρετανούς ομόλογούς της εξελίσσοντας τον ήχο της εποχής. Η απάντηση της Βρετανίας ήταν το “Revolver” των Beatles που κυκλοφόρησε τρεις μήνες αργότερα και η βρετανική ποπ πλέον μπήκε σε μια νέα εποχή. Να σημειωθεί ότι η τελευταία συναυλία τους έγινε στο Σαν Φραντσίσκο, στις 29 Αυγούστου του ’66.
Από τα τέλη του ’63 έως τις αρχές του ’66 το Ηνωμένο Βασίλειο ξελόγιασε το νεαρόκοσμο, και όχι μόνο, πέρα από τον Ατλαντικό με τις διαδοχικές επιτυχίες των Beatles και Rolling Stones, Peter and Gordon “A World Without Love”, Animals “House of the Rising Sun”, Manfred Mann “Do Wah Diddy Diddy”, Petula Clark “Downtown”, Freddie and the Dreamers “I’m Telling You Now”, Wayne Fontana and the Mindbenders “Game of Love”, Herman’s Hermits “Mrs. Brown You’ve Got a Lovely Daughter”, Troggs “Wild Thing”, Donovan “Sunshine Superman” που έφθασαν στην κορυφή του singles chart του Billboard.
Ενδεικτικός της απήχησης που είχε η βρετανική μουσική στην Αμερική ήταν ο τίτλος του περιοδικού “Time” στο τεύχος της 15ης Απριλίου 1966 που έγραφε στο εξώφυλλο “London : The Swinging City”
Ωστόσο υπήρξαν ορισμένα σπουδαία συγκροτήματα που έχασαν το πρώτο κύμα της βρετανικής εισβολής στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα οποία είχαν ελάχιστη ή καθόλου εμπορική επιτυχία εκεί πριν το 1967, αλλά έγιναν πολύ δημοφιλή στην ανταγωνιστική χώρα τα επόμενα χρόνια, από το 1967 έως το 1973. Σε αυτά συγκαταλέγονται οι : Led Zeppelin, Cream, Jimi Hendrix Experience (Αν και Αμερικανός έκανε τότε καριέρα στην Αγγλία), The Who, Joe Cocker, Traffic, Deep Purple, Ten Years After, Jeff Beck Group, Free, Procol Harum, Black Sabbath, King Krimson, Pink Floyd, Fleetwood Mac, Blind Faith, Jethro Tull.
Το δεύτερο κύμα της βρετανικής εισβολής
Η κυριαρχία του Michael Jackson που είχε 7 τραγούδια του από το δίσκο πλατινένιο “Thriller”στο τοπ-10 της Αμερικής, έσπασε τον Ιούλιο του 1983 η νέα βρετανική εισβολή. Οι μισές επιτυχίες του αμερικανικού τοπ-40 ήταν βρετανικής προέλευσης ! Ένα δεύτερο κύμα μουσικής από την Αγγλία πλημμύρισε τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ιστορικά ήταν ουσιαστικά το τρίτο κύμα, ωστόσο καταγράφηκε στις μουσικές αναφορές ως το δεύτερο.
HUMAN LEAGUE – DON’T YOU WANT ME • TOPPOP
Οι πρώτοι που αμφισβήτησαν την κυριαρχία του Michael Jackson ήταν οι Police που έμειναν επί εβδομάδες στην κορυφή με το “Every Breath You Take”, ενώ μεγάλη επιτυχία αρχικά σημείωναν συγκροτήματα όπως οι Madness, Culture Club, Duran Duran, Kajagoogoo. Ουσιαστικά αυτή ήταν η κορύφωση. Το δεύτερο κύμα ήρθε από την Μ. Βρετανία στα τέλη του 70 με μια σειρά μεγάλων επιτυχιών που σημείωσαν ονόματα από διαφορετικά μουσικά ρεύματα όπως οι Elvis Costello, Adam and the Ants, Depeche Mode, Def Leppard, Dexys Midnight Runners, Frankie Goes To Hollywood, A Flock of Seagulls, Iron Maiden, Eddy Grant, Billy Idol, Pretenders, Joe Jackson, Howard Jones, Joe Jackson, Nick Lowe, Pet Shop Boys, Soft Shell, Spandau Ballet, Specials, Tears For Fears, Ultravox, Wham, Paul Young, Thomson Twins, Visage, Eurythmics , Human League, Heaven 17, Big Country και πολλά ακόμη ονόματα έφεραν την νέα βρετανική εισβολή στις Ηνωμένες Πολιτείες που κράτησε περίπου ως τα μέσα της δεκαετίας του 80.
Είναι η γενιά του MTV. Τα τραγούδια τους δεν ακούγονται μόνο από τους δίσκους, αλλά υπάρχει πια και εικόνα μέσω του δημοφιλούς βρετανικού τηλεοπτικού καναλιού που μεταφέρει την εικόνα των μουσικών μέσα από τα βίντεο κλιπ σε όλο τον κόσμο.
KAJAGOOGOO – TOO SHY (OFFICIAL MUSIC VIDEO)
Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του British Invasion 1963-66
1.(I CAN’T GET NO) SATISFACTION – THE ROLLING STONES (1965) 2. SHE LOVES YOU – THE BEATLES (1963) 3. YOU REALLY GOT ME – THE KINKS (1964) 4. MY GENERATION – THE WHO (1965) 5. I WANT TO HOLD YOUR HAND – THE BEATLES (1963) 6. THE HOUSE OF THE RISING SUN – THE ANIMALS (1964) 7. YESTERDAY – THE BEATLES (1965) 8. I SAW HER STANDING THERE – THE BEATLES (1963) 9. HEART FULL OF SOUL – THE YARDBIRDS (1965) 10. A HARD DAY’S NIGHT – THE BEATLES (1964) 11. WILD THING – THE TROGGS (1966) 12. SHE’S NOT THERE – THE ZOMBIES (1964) 13. GLORIA – THEM (1964) 14. GLAD ALL OVER – THE DAVE CLARK FIVE (1963) 15. TWIST AND SHOUT – THE BEATLES (1963) 16. HELP! – THE BEATLES (1965) 17. IN MY LIFE – THE BEATLES (1965) 18. PAINT IT, BLACK – THE ROLLING STONES (1966) 19. ALL DAY AND ALL OF THE NIGHT – THE KINKS (1964) 20. TICKET TO RIDE – THE BEATLES (1965) 21. I FEEL FINE – THE BEATLES (1964) 22. GET OFF OF MY CLOUD – THE ROLLING STONES (1965) 23. PLEASE PLEASE ME – THE BEATLES (1963) 24. FOR YOUR LOVE – THE YARDBIRDS (1965) 25. CAN’T BUY ME LOVE – THE BEATLES (1964) 26. WE’VE GOTTA GET OUT OF THIS PLACE – THE ANIMALS (1965) 27. SUNSHINE SUPERMAN – DONOVAN (1966) 28. I CAN’T EXPLAIN – THE WHO (1964) 29. DO WAH DIDDY DIDDY – MANFRED MANN (1964) 30. NEEDLES AND PINS – THE SEARCHERS (1964) 31. WE CAN WORK IT OUT – THE BEATLES (1965) 32. DAY TRIPPER – THE BEATLES (1965) 33. NORWEGIAN WOOD (THIS BIRD HAS FLOWN) – THE BEATLES (1965) 34. EIGHT DAYS A WEEK – THE BEATLES (1964) 35. FROM ME TO YOU – THE BEATLES (1963) 36. SUNNY AFTERNOON – THE KINKS (1966) 37. UNDER MY THUMB – THE ROLLING STONES (1966) 38. DON’T LET ME BE MISUNDERSTOOD – THE ANIMALS (1965) 39. SHAPES OF THINGS – THE YARDBIRDS (1966) 40. LOVE ME DO – THE BEATLES (1962) 41. ALL MY LOVING – THE BEATLES (1963) 42. BUS STOP – THE HOLLIES (1966) 43. TIRED OF WAITING FOR YOU – THE KINKS (1965) 44. PAPERBACK WRITER – THE BEATLES (1966) 45. BITS AND PIECES – THE DAVE CLARK FIVE (1964) 46. I ONLY WANT TO BE WITH YOU – DUSTY SPRINGFIELD (1963) 47. SUBSTITUTE – THE WHO (1966) 48. THE LAST TIME – THE ROLLING STONES (1965) 49. THE KIDS ARE ALRIGHT – THE WHO (1965) 50. I SHOULD HAVE KNOWN BETTER – THE BEATLES (1964) 51. 19TH NERVOUS BREAKDOWN – THE ROLLING STONES (1966) 52. NOWHERE MAN – THE BEATLES (1965) 53. GO NOW! – THE MOODY BLUES (1964) 54. IT’S MY LIFE – THE ANIMALS (1965) 55. RAIN – THE BEATLES (1966) 56. A WELL RESPECTED MAN – THE KINKS (1965) 57. TIME IS ON MY SIDE – THE ROLLING STONES (1964) 58. OVER UNDER SIDEWAYS DOWN – THE YARDBIRDS (1966) 59. DOWNTOWN – PETULA CLARK (1964) 60. SHE’S A WOMAN – THE BEATLES (1964) 61. IT’S ALL OVER NOW – THE ROLLING STONES (1964) 62. A WORLD WITHOUT LOVE – PETER AND GORDON (1964) 63. YOU DON’T HAVE TO SAY YOU LOVE ME – DUSTY SPRINGFIELD (1966) 64. BECAUSE – THE DAVE CLARK FIVE (1964) 65. AS TEARS GO BY – MARIANNE FAITHFULL (1964) 66. P.S. I LOVE YOU – THE BEATLES (1962) 67. I’M INTO SOMETHING GOOD – HERMAN’S HERMITS (1964) 68. CATCH THE WIND – DONOVAN (1965) 69. KEEP ON RUNNING – THE SPENCER DAVIS GROUP (1965) 70. HAVE I THE RIGHT? – THE HONEYCOMBS (1964) 71. HOW DO YOU DO IT? – GERRY AND THE PACEMAKERS (1963) 72. HIPPY HIPPY SHAKE – THE SWINGING BLUE JEANS (1963) 73. TELL HER NO – THE ZOMBIES (1964) 74. GOLDFINGER – SHIRLEY BASSEY (1964) 75. IT’S NOT UNUSUAL – TOM JONES (1965) 76. SWEETS FOR MY SWEET – THE SEARCHERS (1963) 77. BABY PLEASE DON’T GO – THEM (1964) 78. FERRY CROSS THE MERSEY – GERRY AND THE PACEMAKERS (1964) 79. ROLL OVER BEETHOVEN – THE BEATLES (1963) 80. YOU’VE GOT TO HIDE YOUR LOVE AWAY – THE BEATLES (1965) 81. MOTHER’S LITTLE HELPER – THE ROLLING STONES (1966) 82. A GROOVY KIND OF LOVE – THE MINDBENDERS (1965) 83. DRIVE MY CAR – THE BEATLES (1965) 84. TOBACCO ROAD – THE NASHVILLE TEENS (1964) 85. BAD TO ME – BILLY J. KRAMER WITH THE DAKOTAS (1963) 86. I JUST DON’T KNOW WHAT TO DO WITH MYSELF – DUSTY SPRINGFIELD (1964) 87. TILL THE END OF THE DAY – THE KINKS (1965) 88. CATCH US IF YOU CAN – THE DAVE CLARK FIVE (1965) 89. THE GAME OF LOVE – WAYNE FONTANA AND THE MINDBENDERS (1965) 90. MICHELLE – THE BEATLES (1965) 91. HERE COMES THE NIGHT – THEM (1965) 92. YEH, YEH – GEORGIE FAME AND THE BLUE FLAMES (1964) 93. LOVE POTION NO. 9 – THE SEARCHERS (1963) 94. HEART OF STONE – THE ROLLING STONES (1964) 95. YOU’LL NEVER WALK ALONE – GERRY AND THE PACEMAKERS (1963) 96. AND I LOVE HER – THE BEATLES (1964) 97. DEDICATED FOLLOWER OF FASHION – THE KINKS (1966) 98. CAN’T YOU SEE THAT SHE’S MINE – THE DAVE CLARK FIVE (1964) 99. IF I FELL – THE BEATLES (1964) 100. (THERE’S) ALWAYS SOMETHING THERE TO REMIND ME – SANDIE SHAW (1964)
CHAD & JEREMY “A SUMMER SONG”
101. A SUMMER SONG – CHAD & JEREMY (1964) 102. I GO TO PIECES – PETER AND GORDON (1964) 103. I’M HENRY VIII, I AM – HERMAN’S HERMITS (1965) 104. WISHIN’ AND HOPIN’ – DUSTY SPRINGFIELD (1964) 105. IT WON’T BE LONG – THE BEATLES (1963) 106. PRETTY FLAMINGO – MANFRED MANN (1966) 107. SEE MY FRIENDS – THE KINKS (1965) 108. DON’T LET THE SUN CATCH YOU CRYING – GERRY AND THE PACEMAKERS (1964) 109. THIS BOY – THE BEATLES (1963) 110. DON’T BRING ME DOWN – THE ANIMALS (1966) 111. ANYONE WHO HAD A HEART – CILLA BLACK (1964) 112. I CAN’T LET GO – THE HOLLIES (1966) 113. DO YOU WANT TO KNOW A SECRET – THE BEATLES (1963) 114. LITTLE CHILDREN – BILLY J. KRAMER WITH THE DAKOTAS (1964) 115. LITTLE RED ROOSTER – THE ROLLING STONES (1964) 116. I’M TELLING YOU NOW – FREDDIE & THE DREAMERS (1963) 117. CONCRETE AND CLAY – UNIT 4 + 2 (1965) 118. WITH A GIRL LIKE YOU – THE TROGGS (1966) 119. I’M CRYING – THE ANIMALS (1964) 120. EVIL HEARTED YOU – THE YARDBIRDS (1965) 121. OUT OF TIME – CHRIS FARLOWE (1966) 122. YOU’RE GOING TO LOSE THAT GIRL – THE BEATLES (1965) 123. SHA-LA-LA-LA-LEE – SMALL FACES (1966) 124. NOT FADE AWAY – THE ROLLING STONES (1964) 125. LOOK THROUGH ANY WINDOW – THE HOLLIES (1965) 126. YOU’VE GOT YOUR TROUBLES – THE FORTUNES (1965) 127. SET ME FREE – THE KINKS (1965) 128. WHEN YOU WALK IN THE ROOM – THE SEARCHERS (1964) 129. THE PIED PIPER – CRISPIAN ST. PETERS (1966) 130. OVER AND OVER – THE DAVE CLARK FIVE (1965) 131. MYSTIC EYES – THEM (1965) 132. I’M A MAN – THE YARDBIRDS (1965) 133. THANK YOU GIRL – THE BEATLES (1963) 134. AS TEARS GO BY – THE ROLLING STONES (1965) 135. MRS. BROWN, YOU’VE GOT A LOVELY DAUGHTER – HERMAN’S HERMITS (1965) 136. YOU’RE MY WORLD (IL MIO MONDO) – CILLA BLACK (1964) 137. I’M ALIVE – THE HOLLIES (1965) 138. COLOURS – DONOVAN (1965) 139. GIRL – THE BEATLES (1965) 140. ANY WAY YOU WANT IT – THE DAVE CLARK FIVE (1964) 141. MY LOVE – PETULA CLARK (1965) 142. CAN’T YOU HEAR MY HEARTBEAT – HERMAN’S HERMITS (1965) 143. WHATCHA GONNA DO ABOUT IT – SMALL FACES (1965) 144. PLAY WITH FIRE – THE ROLLING STONES (1965) 145. JUST ONE LOOK – THE HOLLIES (1964) 146. I LIKE IT – GERRY AND THE PACEMAKERS (1963) 147. NO REPLY – THE BEATLES (1964) 148. DON’T THROW YOUR LOVE AWAY – THE SEARCHERS (1964) 149. GIRL DON’T COME – SANDIE SHAW (1964) 150. I KNOW A PLACE – PETULA CLARK (1965) 151. WHERE HAVE ALL THE GOOD TIMES GONE? – THE KINKS (1965) 152. DO YOU WANT TO KNOW A SECRET – BILLY J. KRAMER WITH THE DAKOTAS (1963) 153. LISTEN PEOPLE – HERMAN’S HERMITS (1966) 154. SORROW – THE MERSEYS (1966) 155. WHAT’S NEW PUSSYCAT? – TOM JONES (1965) 156. ANYWAY, ANYHOW, ANYWHERE – THE WHO (1965) 157. LONG LIVE LOVE – SANDIE SHAW (1965) 158. THAT’S HOW STRONG MY LOVE IS – THE ROLLING STONES (1965) 159. STAY AWHILE – DUSTY SPRINGFIELD (1964) 160. SILHOUETTES – HERMAN’S HERMITS (1965) 161. INSIDE-LOOKING OUT – THE ANIMALS (1966) 162. SHOUT – LULU AND THE LUVERS (1964) 163. I’LL CRY INSTEAD – THE BEATLES (1964) 164. A MUST TO AVOID – HERMAN’S HERMITS (1965) 165. I COULDN’T LIVE WITHOUT YOUR LOVE – PETULA CLARK (1966) 166. HERE I GO AGAIN – THE HOLLIES (1964) 167. YOU WERE ON MY MIND – CRISPIAN ST. PETERS (1965) 168. SUGAR AND SPICE – THE SEARCHERS (1963) 169. SOMEBODY HELP ME – THE SPENCER DAVIS GROUP (1966) 170. SHA LA LA – MANFRED MANN (1964) 171. I’M A LOSER – THE BEATLES (1964) 172. HERE IT COMES AGAIN – THE FORTUNES (1965) 173. GOIN’ BACK – DUSTY SPRINGFIELD (1966) 174. ROSALYN – THE PRETTY THINGS (1964) 175. DO YOU LOVE ME – THE DAVE CLARK FIVE (1963) 176. WOMAN – PETER AND GORDON (1966) 177. BRING IT ON HOME TO ME – THE ANIMALS (1965) 178. THUNDERBALL – TOM JONES (1965) 179. IF YOU GOTTA GO, GO NOW – MANFRED MANN (1965) 180. WE’RE THROUGH – THE HOLLIES (1964) 181. I WANNA BE YOUR MAN – THE ROLLING STONES (1963) 182. DO YOU LOVE ME – BRIAN POOLE AND THE TREMELOES (1963) 183. SOME OF YOUR LOVIN’ – DUSTY SPRINGFIELD (1965) 184. TAKE ME FOR WHAT I’M WORTH – THE SEARCHERS (1965) 185. IT’S GOOD NEWS WEEK – HEDGEHOPPERS ANONYMOUS (1965) 186. DON’T BRING ME DOWN – THE PRETTY THINGS (1964) 187. HOLD TIGHT! – DAVE DEE, DOZY, BEAKY, MICK & TICH (1966) 188. WHO’LL BE THE NEXT IN LINE – THE KINKS (1965) 189. FOOT TAPPER – THE SHADOWS (1963) 190. YOU CAN’T DO THAT – THE BEATLES (1964) 191. YOU’RE NO GOOD – THE SWINGING BLUE JEANS (1964) 192. EVERYBODY KNOWS (I STILL LOVE YOU) – THE DAVE CLARK FIVE (1964) 193. FROM A WINDOW – BILLY J. KRAMER WITH THE DAKOTAS (1964) 194. TERRY – TWINKLE (1964) 195. IT’S GONNA BE ALL RIGHT – GERRY AND THE PACEMAKERS (1964) 196. JUST A LITTLE BIT BETTER – HERMAN’S HERMITS (1965) 197. GOODBYE MY LOVE – THE SEARCHERS (1965) 198. THE CRYING GAME – DAVE BERRY (1964) 199. COME ON – THE ROLLING STONES (1963) 200. YOU WERE MADE FOR ME – FREDDIE & THE DREAMERS (1964) 201. THINGS WE SAID TODAY – THE BEATLES (1964) 202. SUMMER NIGHTS – MARIANNE FAITHFULL (1965) 203. MAKING TIME – THE CREATION (1966) 204. I LIKE IT LIKE THAT – THE DAVE CLARK FIVE (1965) 205. I PUT A SPELL ON YOU – ALAN PRICE SET (1966) 206. ATLANTIS – THE SHADOWS (1963) 207. COME AND STAY WITH ME – MARIANNE FAITHFULL (1965) 208. LOSING YOU – DUSTY SPRINGFIELD (1964) 209. BABY LET ME TAKE YOU HOME – THE ANIMALS (1964) 210. LADY JANE – THE ROLLING STONES (1966) 211. HE’S IN TOWN – THE ROCKIN’ BERRIES (1964) 212. JUST LIKE EDDIE – HEINZ (1963) 213. SEE SEE RIDER – THE ANIMALS (1966) 214. I’LL KEEP YOU SATISFIED – BILLY J. KRAMER WITH THE DAKOTAS (1963) 215. I DON’T WANT TO SPOIL THE PARTY – THE BEATLES (1964) 216. NOBODY I KNOW – PETER AND GORDON (1964) 217. EV’RYBODY’S GONNA BE HAPPY – THE KINKS (1965) 218. TOSSING AND TURNING – THE IVY LEAGUE (1965) 219. TRY TOO HARD – THE DAVE CLARK FIVE (1966) 220. EVERYONE’S GONE TO THE MOON – JONATHAN KING (1965) 221. YESTERDAY’S GONE – CHAD & JEREMY (1963) 222. DIAMONDS – JET HARRIS & TONY MEEHAN (1963) 223. STAY – THE HOLLIES (1963) 224. TELL ME (YOU’RE COMING BACK) – THE ROLLING STONES (1964) 225. A SIGN OF THE TIMES – PETULA CLARK (1966) 226. WHAT HAVE THEY DONE TO THE RAIN – THE SEARCHERS (1964) 227. YESTERDAY MAN – CHRIS ANDREWS (1965) 228. COME TOMORROW – MANFRED MANN (1965) 229. I THINK OF YOU – THE MERSEYBEATS (1963) 230. UNIVERSAL SOLDIER – DONOVAN (1965) 231. MESSAGE UNDERSTOOD – SANDIE SHAW (1965) 232. ROCK AND ROLL MUSIC – THE BEATLES (1964) 233. WONDERFUL WORLD – HERMAN’S HERMITS (1965) 234. THIS LITTLE BIRD – MARIANNE FAITHFULL (1965) 235. GET AWAY – GEORGIE FAME AND THE BLUE FLAMES (1966) 236. COME HOME – THE DAVE CLARK FIVE (1965) 237. IT’S FOR YOU – CILLA BLACK (1964) 238. YES I WILL – THE HOLLIES (1965) 239. I’M THE ONE – GERRY AND THE PACEMAKERS (1964) 240. SOME DAY WE’RE GONNA LOVE AGAIN – THE SEARCHERS (1964) 241. 5-4-3-2-1 – MANFRED MANN (1964) 242. SUMMER HOLIDAY – CLIFF RICHARD AND THE SHADOWS (1963) 243. MATCHBOX – THE BEATLES (1964) 244. JULIET – THE FOUR PENNIES (1964) 245. OUT OF TIME – THE ROLLING STONES (1966) 246. MIDNIGHT TO SIX MAN – THE PRETTY THINGS (1965) 247. THIS DOOR SWINGS BOTH WAYS – HERMAN’S HERMITS (1966) 248. TWIST AND SHOUT – BRIAN POOLE AND THE TREMELOES (1963) 249. DANCE ON! – THE SHADOWS (1962) 250. I (WHO HAVE NOTHING) – SHIRLEY BASSEY (1963) 251. SLOW DOWN – THE BEATLES (1964) 252. TRUE LOVE WAYS – PETER AND GORDON (1965) 253. TELL HIM – BILLIE DAVIS (1963) 254. I’M NOT LIKE EVERYBODY ELSE – THE KINKS (1966) 255. HE’S GOT NO LOVE – THE SEARCHERS (1965) 256. I WISH YOU WOULD – THE YARDBIRDS (1964) 257. TELL ME WHEN – THE APPLEJACKS (1964) 258. I DON’T WANT TO SEE YOU AGAIN – PETER AND GORDON (1964) 259. FUNNY HOW LOVE CAN BE – THE IVY LEAGUE (1965) 260. TAKE A HEART – THE SORROWS (1965) 261. BEFORE AND AFTER – CHAD & JEREMY (1965) 262. (AIN’T THAT) JUST LIKE ME – THE HOLLIES (1963) 263. MICHELLE – THE OVERLANDERS (1965) 264. TURQUOISE – DONOVAN (1965) 265. WHERE ARE YOU NOW – JACKIE TRENT (1965) 266. I’M DOWN – THE BEATLES (1965) 267. I’LL BE THERE – GERRY AND THE PACEMAKERS (1965) 268. BUMBLE BEE – THE SEARCHERS (1965) 269. GOOD GOLLY MISS MOLLY – THE SWINGING BLUE JEANS (1964) 270. EVERYTHING’S AL’RIGHT – THE MOJOS (1964) 271. TRAINS AND BOATS AND PLANES – BILLY J. KRAMER AND THE DAKOTAS (1965) 272. SHE’S COMING HOME – THE ZOMBIES (1965) 273. I’LL FOLLOW THE SUN – THE BEATLES (1964) 274. HEY GIRL – SMALL FACES (1966) 275. ALFIE – CILLA BLACK (1966) 276. IT’S ALL OVER NOW, BABY BLUE – THEM (1966) 277. YOU’D BETTER COME HOME – PETULA CLARK (1965) 278. FROM THE BOTTOM OF MY HEART (I LOVE YOU) – THE MOODY BLUES (1965) 279. REELIN’ AND ROCKIN’ – THE DAVE CLARK FIVE (1965) 280. SUNNY GOODGE STREET – DONOVAN (1965) 281. DO THE FREDDIE – FREDDIE & THE DREAMERS (1965) 282. GOOD MORNING LITTLE SCHOOLGIRL – THE YARDBIRDS (1964) 283. YOU TURN ME ON (TURN ON SONG) – IAN WHITCOMB & BLUESVILLE (1965) 284. IT’S ALL IN THE GAME – CLIFF RICHARD (1963) 285. STILL I’M SAD – THE YARDBIRDS (1965) 286. BOOM BOOM – THE ANIMALS (1964) 287. WISHIN’ AND HOPIN’ – THE MERSEYBEATS (1964) 288. I’M FREE – THE ROLLING STONES (1965) 289. LUCKY LIPS – CLIFF RICHARD AND THE SHADOWS (1963) 290. STOP YOUR SOBBING – THE KINKS (1964) 291. WILLOW WEEP FOR ME – CHAD & JEREMY (1964) 292. PLEASE STAY – THE CRYIN’ SHAMES (1966) 293. COME SEE ME – THE PRETTY THINGS (1966) 294. A LITTLE LOVING – THE FOURMOST (1964) 295. A LEGAL MATTER – THE WHO (1965) 296. THIS STRANGE EFFECT – DAVE BERRY (1965) 297. LEANING ON THE LAMP POST – HERMAN’S HERMITS (1966) 298. ROUND EVERY CORNER – PETULA CLARK (1965) 299. GOLDEN LIGHTS – TWINKLE (1965) 300. YOU’VE GOT TO HIDE YOUR LOVE AWAY – THE SILKIE (1965)
THE PRETTY THINGS – HONEY, I NEED – 1965 45 RPM
301. HONEY, I NEED – THE PRETTY THINGS (1965) 302. TO KNOW YOU IS TO LOVE YOU – PETER AND GORDON (1965) 303. TO WHOM IT CONCERNS – CHRIS ANDREWS (1965) 304. THE RISE AND FALL OF FLINGLE BUNT – THE SHADOWS (1964) 305. I’VE JUST SEEN A FACE – THE BEATLES (1965) 306. MICHELLE – DAVID AND JONATHAN (1966) 307. BACHELOR BOY – CLIFF RICHARD AND THE SHADOWS (1962) 308. THE NEXT TIME – CLIFF RICHARD AND THE SHADOWS (1962) 309. WITH THESE HANDS – TOM JONES (1965) 310. PLEASE TELL ME WHY – THE DAVE CLARK FIVE (1966) 311. I UNDERSTAND (JUST HOW YOU FEEL) – FREDDIE & THE DREAMERS (1964) 312. IF I LOVED YOU – CHAD & JEREMY (1965) 313. DON’T TALK TO HIM – CLIFF RICHARD AND THE SHADOWS (1963) 314. CRY TO ME – THE PRETTY THINGS (1965) 315. ONE WAY LOVE – CLIFF BENNETT AND THE REBEL ROUSERS (1964) 316. THAT’S THE WAY – THE HONEYCOMBS (1965) 317. SHINDIG – THE SHADOWS (1963) 318. SOMEONE, SOMEONE – BRIAN POOLE AND THE TREMELOES (1964) 319. GIRL ON A SWING – GERRY AND THE PACEMAKERS (1966) 320. AT THE SCENE – THE DAVE CLARK FIVE (1966) 321. UM, UM, UM, UM, UM, UM – WAYNE FONTANA AND THE MINDBENDERS (1964) 322. LEAVING HERE – THE BIRDS (1965) 323. DISTANT SHORES – CHAD & JEREMY (1966) 324. I WANT YOU BACK AGAIN – THE ZOMBIES (1965) 325. CANDY MAN – BRIAN POOLE AND THE TREMELOES (1964)
▸ 1941 : Ο Βρετανός ντράμερ Charlie Watts (Charles Robert Watts) γεννήθηκε στο Λονδίνο. Είναι ιδιαίτερα δημοφιλής σαν μέλος των Rolling Stones από το 1963 μέχρι σήμερα.
● 1962 : Ο Ray Charles φτάνει στην κορυφή των Αμερικανικών singles με το “I Can’t Stop Loving You”, τραγούδι που έγραψε και πρωτοκυκλοφόρησε ο Don Gibson.
● 1972 : Κυκλοφορεί το έβδομο στούντιο άλμπουμ των Pink Floyd, με τίτλο ‘Obscured by Clouds’.
● 1973 : Οι Paul McCartney and Wings βρίσκονται στην κορυφή των Αμερικανικών charts, τόσο με το άλμπουμ ‘Red Rose Speedway’, όσο και με το single “My Love”.
● 1975 : Κυκλοφορεί το 13ο άλμπουμ των Bee Gees, με τίτλο ‘Main Course’. Σηματοδότησε μια αλλαγή για τους Bee Gees, καθώς ήταν το πρώτο τους άλμπουμ που συμπεριλάμβανε τραγούδια επηρεασμένα από την ντίσκο και δημιούργησε το μοντέλο που θα ακολουθούσαν στη δεκαετία του ’70.
● 1978 : Κυκλοφορεί το τέταρτο στούντιο άλμπουμ του Αμερικανού τραγουδιστή και τραγουδοποιού Bruce Springsteen με τίτλο ‘Darkness On The Edge Of Town’.
● 1978 : Κυκλοφορεί το διπλό live άλμπουμ των Thin Lizzy, με τίτλο ‘Live and Dangerous’. Ηχογραφήθηκε στο Λονδίνο το 1976 και στην Φιλαδέλφεια και στο Τορόντο το 1977.
● 1985 : Στην κορυφή του Billboard Hot 100 βρίσκονται οι Tears For Fears και το τραγούδι “Everybody Wants To Rule The World”. Θα παραμείνει στην πρώτη θέση για δυο εβδομάδες.
● 1986 : Ο Peter Cetera κυκλοφορεί το single “Glory of Love”. Ηταν η πρώτη του επιτυχία μετά την αποχώρησή του από το συγκρότημα Chicago, φτάνοντας στην κορυφή του Billboard Hot 100. Περιέχεται στο soundtrack της ταινίας ‘The Karate Kid Part II’.
● 1987 : Ο Iσπανός βιρτουόζος μουσικός, βιρτουόζος της κλασικής κιθάρας, Andrés Segovia, πεθαίνει από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 94 ετών. Πλέον, θεωρείται ως ένας από τους σπουδαιότερους κιθαριστές όλων των εποχών. Πολλοί σημερινοί επαγγελματίες κιθαριστές υπήρξαν μαθητές του ή μαθητές των μαθητών του.
▸ 2008 : Ο Αμερικανός μουσικός, τραγουδιστής και τραγουδοποιός Bo Diddley (Ellas McDaniel γεννημένος ως Ellas Otha Bates) πεθαίνει από συγκοπή σε ηλικία 79 ετών. Έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετάβαση από την blues στην rock and roll.
Hume Assine με τη φωνή του Θοδωρή Μαυρογιώργη: Αυτά Είναι Τα Όνειρα.
“Αυτά είναι τα όνειρα” είναι το νέο, 3ο κατά σειρά single, που μας προετοιμάζει για το επερχόμενο album του Hume Assine το οποίο αναμένεται τον Σεπτέμβριο. Μετά το “Made In Your Eyes” και το “Lonely”, αυτή τη φορά έχουμε την έκπληξη του ελληνικού στίχου, αλλά και τη στροφή σε πιο ηλεκτρονικά μονοπάτια. Η ανατρεπτική συμμετοχή του Θοδωρή Μαυρογιώργη στα φωνητικά, ενισχύει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του κομματιού, όπου μέσα από μία φορτισμένη απαγγελία, δείχνει το εύρος των καλλιτεχνικών του αναζητήσεων, που δεν επαναπαύονται ούτε στις solo κυκλοφορίες του, ούτε στα ξεσηκωτικά vibes των Bejeezus και Wedding Singers.
Το release συμπληρώνεται με το καλοκαιρινό b-side, “Summer Only” με τη αγαπημένη φωνή του σχήματος, Άννα Πασπάτη, ενώ κλείνει με το AfterHour remix του συνήθη υπόπτου των αθηναϊκών deck, Axel Vicious.
▸ 1967 : Οι Beatles κυκλοφορούν το όγδοο και αριστουργηματικό άλμπουμ τους, με τίτλο “Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band”, με παραγωγό τον George Martin.
● 1934: Ο Αμερικανός τραγουδιστής και ηθοποιός Pat Boone (Charles Eugene Boone) γεννήθηκε στο Jacksonville της Φλόριντα.
● 1947: Ο Βρετανός κιθαρίστας και τραγουδοποιός Ronnie Wood (Ronald David Wood) γεννήθηκε στο Hillingdon. Είναι δημοφιλής για τη συμμετοχή του στα συγκροτήματα The Birds, The Jeff Beck Group, The Faces, αλλά κυρίως από τη συμμετοχή του στους Rolling Stones.
● 1948 : Ο Αμερικανός τραγουδιστής και τραγουδοποιός της blues Sonny Boy Williamson I (John Lee Curtis Williamson) σκοτώνεται κατά τη διάρκεια μιας ληστείας, ενώ επέστρεφε στο σπίτι του, σε ηλικία 34 ετών.
● 1959 : Ο Βρετανός μουσικός, συνθέτης και μουσικός παραγωγός, Alan Wilder γεννήθηκε στο Hammersmith του Λονδίνου. Είναι γνωστός στο ευρύ κοινό από την συμμετοχή του στο alternative rock συγκρότημα Depeche Mode, από το 1982 εώς το 1995. Μετά την αποχώρησή του από το συγκρότημα, το project που ονομάζεται Recoil έγινε το πρωταρχικό μουσικό του εγχείρημα.
● 1960 : Ο Βρετανός μπασίστας Simon Gallup γεννήθηκε στο Duxhurst. Είναι γνωστός για τη συμμετοχή του στο συγκρότημα The Cure.
● 1961 : Ο Elvis Presley βρίσκεται για όγδοη φορά στην κορυφή του UK singles chart, με το “Surrender”. Το κομμάτι είναι βασισμένο στο ιταλικό τραγούδι “Return To Sorrento” του 1911.
● 1967 : Ο David Bowie κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο του άλμπουμ.
● 1968 : O Αυστραλός τραγουδιστής και ηθοποιός Jason Donovan γεννήθηκε στη Μελβούρνη.
● 1969 : Ο John Lenon και η Yoko Ono ηχογραφούν το τραγούδι “Give Peace a Chance”, κατά τη διάρκεια του δεύτερου ‘bed-in for peace’.
● 1973 : Οι Paul McCartney and Wings κυκλοφορούν το single “Live and Let Die”.
● 1974 : H Καναδή τραγουδίστρια, τραγουδοποιός, μουσική παραγωγός και ηθοποιός Alanis Morissette γεννήθηκε στην Ottawa.
● 1983 : Κυκλοφορεί το πέμπτο και τελευταίο άλμπουμ των Police, με τίτλο ‘Synchronicity’.
● 1985 : Κυκλοφορεί το πρώτο σόλο άλμπουμ του Sting, με τίτλο ‘The Dream of the Blue Turtles’.
Μισό αιώνα πριν: Ποπ μουσικές και αξιοσημείωτες καταστάσεις στην Ελλάδα, μεσούσης της χούντας (ΕΙΚΟΝΕΣ) Μπαίνοντας στη μηχανή του χρόνου και ταξιδεύοντας στο μακρινό έτος 1970, βρισκόμαστε σε μια Ελλάδα πολύ διαφορετική, που εμφανίζει το οξύμωρο σχήμα μιας εκπληκτικής μουσικής άνθισης, εν μέσω χουντικής πανδημίας.
Πολλά από τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στα τότε μουσικά πράγματα, μας είναι οικεία, και όμως απέχουν από εμάς πενήντα χρόνια.
Σε μία φωτογραφία βλέπουμε τον Παύλο Σιδηρόπουλο και τον Παντελή Δεληγιαννίδη. Το 1970, αποφασίζουν να εγκαταλείψουν, ο πρώτος τις σπουδές του στο ΑΠΘ, και ο δεύτερος τους Ολύμπιανς. Φεύγουν από την Θεσσαλονίκη, και με νέα διάθεση (Ποπ), κατεβαίνουν στην Αθήνα. Γίνονται οι Δάμων και Φιντίας, ένα από τα βασικά σχήματα, της ψυχεδελικής νεολαίας.
Το 1970, είναι η χρονιά, που η νεανική μουσική στην Ελλάδα, περνά, από την φάση της μίμησης ξένων προτύπων, σε μια πενταετία (1970-74) εξαιρετικής πρωτότυπης δημιουργίας. Στα πέντε αυτά χρόνια, βγαίνουν πανέμορφα τραγούδια, και δημιουργούνται τα λεγόμενα Ιστορικά Συγκροτήματα.
Στα χρόνια αυτά, σημειώνονται καταστάσεις και δράσεις, που καταγράφονται ανεξίτηλα, στην συλλογική μνήμη.Το 1970, σημειώνεται επίσης, μια γενικότερη αλλαγή της διάθεσης:
Οι νέοι αρχίζουν να απομακρύνονται από την κουλτούρα των γιεγιέδων, τα Γαλλοιταλικά πρότυπα, και την γοητεία που μέχρι τότε ασκούσε το Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο.
Τα συγκροτήματα των γιεγιέδων, υποχωρούν, και αλλάζει το γενικό γούστο.
Το Ποπ, όπως χαρακτηρίζεται το νέο μουσικό ήθος, κερδίζει σε όλα τα σημεία.
Οι κυριότεροι λόγοι που προκαλούν την αλλαγή.
Το 1970, η λογοκρισία υποχωρεί, και οι πληροφορίες που έρχονται από το εξωτερικό, περιγράφουν νεανικές δράσεις, που για την ελληνική νεολαία έχουν λάμψη, ομορφιά και επαναστατικό πνεύμα. Συναρπαστικές ιστορίες νεανικής αμφισβήτησης, χίπις, παράξενοι αναχωρητές, και δίσκοι με νέα τραγούδια, βρίσκουν τώρα τους έλληνες νεανίες.
Χίπις στις σπηλιές των Ματάλων. Άνοιξη 1970
Το 1970, σημαντικοί ροκ δίσκοι, που δημιουργούνται στο εξωτερικό, κυκλοφορούν και στην Ελλάδα.
Συγκροτήματα όπως οι Beatles, Rolling Stones, Creedence Clearwater Revival, Frank Zappa, Deep Purple, Pink Floyd, Santana, και άλλα πολλά, δίνουν έργα, που ο έλληνας έφηβος, μπορεί να βρει, σε όλα τα δισκοπωλεία. Αυτή η επέλαση δισκογραφικού υλικού, υπήρξε καταλυτική για να αλλάξει διάθεση η ελληνική νεολαία.
Το Καλοκαίρι της Αγάπης, η φοιτητική εξέγερση στα Αμερικανικά Πανεπιστήμια, ο χιπισμός, τα Κινήματα Ειρήνης, γίνονται κατανοητά, με την προβολή των τριών φιλμ «Γούντστοκ», «Φράουλες και Αίμα» και «Ξένοιαστος Καβαλάρης».
Ένα νέος άνεμος φυσά από το εξωτερικό και διαμορφώνει την ελληνική Ποπ που αρχίζει το 1970.
Γεγονότα που συμβαίνουν επί ελληνικού εδάφους, στρέφουν επίσης το ενδιαφέρον, στο νέο ήθος και ύφος.
Τα Μάταλα και η εκκένωση των σπηλιών, στο τέλος της Άνοιξης του 1970, γνωστοποιούνται μέσω του τύπου.
Η Ροκ Όπερα «Τρίχες», που ανεβαίνει στο κλαμπ Piper, επίσης την Άνοιξη της ίδιας χρονιάς, έχει στο ακροατήριο, νεαρούς έλληνες που γοητεύονται από τις ψυχεδελικές ιδέες.
Ηθοποιοί της παράστασης «Τρίχες/ Hair» που ήταν πραγματικοί χίπις στις σπηλιές των Ματάλων.
Σημαντικά γεγονότα της χρονιάς, που συνέβησαν (ή που αφορούν) στην Ελλάδα: 1970
Ιανουάριος.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος, παρουσιάζει στο κλαμπ Rodeo, τον δίσκο «Το Περιβόλι του Τρελλού».
Ο Διονύσης Σαββόπουλος με τα Μπουρμπούλια, στο κλαμπ Rodeo, τον δίσκο στις παραστάσεις για «Το Περιβόλι του Τρελλού» (1970)
Οι παραστάσεις αυτές, προκαλούν τεράστια εντύπωση, στην νεολαία. Για πρώτη φορά, το ροκ δεν αναπαράγεται όπως έρχεται από το εξωτερικό, αλλά μετασχηματίζεται με έναν πρωτότυπο και ελληνικό τρόπο.
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, σε συνέντευξή του, έχει ομολογήσει, πως αυτές οι παραστάσεις του Σαββόπουλου στο Rodeo, ήταν ο βασικός επηρεασμός γι αυτόν, να αρχίσει να ασχολείται με το ροκ.
1970
Φεβρουάριος
Στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, γράφεται η είδηση, πως οι χίπις ετοιμάζουν Παγκόσμιο Συνέδριο, στην Κρήτη, στα Μάταλα.
Δημοσίευμα στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (Φεβρ 1970)
Η «είδηση», αναστατώνει τους συντηρητικούς και είναι η αιτία, για να εκδώσει ο Μητροπολίτης Γορτυνίας Τιμόθεος, εκκλησιαστική οδηγία.
Οι εφημερίδες αρχίζουν και ασχολούνται με τους «άπλυτους» που θεωρούν πως μολύνουν την παραλία της Κρήτης. Χουντικές φωνές, ακούγονται, για τον κίνδυνο του χιπισμού στην Ελλάδα.
1970
Μάρτιος
Βιβλίο του Henry Miller καταδικάζεται από …ελληνικό δικαστήριο!
Δίκη στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών.
Κατηγορούμενος, ο εκδότης Βασίλης Δελβενακιώτης, για το βιβλίο Tropic of Cancer – a novel by Henry Miller.
Το βιβλίο, καταδικάστηκε σαν πορνογραφικό, και τα αντίτυπα δημεύτηκαν και πολτοποιήθηκαν.
Μάρτυρες κατηγορίας, ασφαλίτες, που ανησυχούσαν μήπως διαφθαρεί η ελληνική νεολαία.
1970
Απρίλιος
Σχηματίζονται οι Socrates Drank the Conium στον Πειραιά, από τρεις φίλους και πρώην συμμαθητές. Δισκογραφικά, παρουσιάζονται με τον μικρό δίσκο (Κλεισ’ τα Μάτια σου και Άκου/ Έλα Κοντά). Είναι τα μοναδικά τους τραγούδια, με ελληνικό στίχο. Όλα όσα γράφουν αργότερα, είναι στην αγγλική γλώσσα.
Οι Socrates Drank The Conium, στα βράχια της Πειραϊκής. Από αριστερά : Ηλίας Μπουκουβάλας, Γιάννης Σπάθας και Αντώνης Τουρκογιώργης (Φωτογραφία ΑΡΧΕΙΟ Μ.Νταλούκας, 1970)
1970
Μάιος
Η Ροκ όπερα «Τρίχες/ Hair», ανεβαίνει στο κλαμπ Piper. Ο δημοσιογράφος και μουσικός Γιάννης Πετρίτσης, έχει γράψει τους ελληνικούς στίχους στα τραγούδια, που ερμηνεύουν πραγματικοί χίπις, που έχουν έρθει στην Αθήνα, από τις σπηλιές των Ματάλων της Κρήτης. Η Πάμελα Ληκ, αργότερα τραγουδίστρια των MORKA, εμπνεόμενη από την παράσταση, δημιουργεί μια σειρά από ψυχεδελικές ζωγραφιές.
Οι νέοι, παρακολουθούν με ενθουσιασμό την παράσταση, η οποία όμως γρήγορα κατεβαίνει από την αστυνομία, με την κατηγορία της διαφθοράς των ηθών.
1970
Μάιος
Η χουντική χωροφυλακή και ομάδες των ΤΕΑ, με στρατιωτικού τύπου επέμβαση, εκκενώνουν τις σπηλιές των Ματάλων.
Οι λιποτάκτες από τον Πόλεμο στο Βιετνάμ, που είχαν βρει εκεί καταφύγιο, προλαβαίνουν και διαφεύγουν.
Στα δραματικά αυτά γεγονότα, που αποτελούν ένα Φράουλες και Αίμα, επί ελληνικού εδάφους, συμμετέχει και η Joni Mitchell, η οποία και απαθανατίζει τον έρωτα που έζησε εκεί, στο τραγούδι της Carey.
1970
Ιούνιος
Ορκωμοσίες σε όλη την χώρα, νέων Αλκίμων. Οι συνταγματάρχες προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο, όπως θεωρούν, από την διάδοση των ψυχεδελικών ιδεών, στην Ελλάδα. Εφαρμόζουν το σχέδιο για εκφασισμό της ελληνικής νεολαίας.
Ορκωμοσία Αλκίμων (Ιούνιος 1970)
Το 1970, οι Άλκιμοι, γίνονται 20 χιλιάδες, όμως, δεν ήταν όλοι, με το μέρος της χούντας.
Οι περισσότεροι, πίστευαν πως ήταν ένας τρόπος να βρουν δουλειά. Μετά από πολλές παρελάσεις και προπαγανδιστικές ομιλίες, κατάλαβαν, πως προορίζονταν μόνο σαν χουντικές γλάστρες και πολλοί αποχωρούν.
1970
Ιούλιος
Η 3η Ολυμπιάδα Τραγουδιού, στο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας.
Ο Ανταμό, ο Αλ Μπάνο και η Ρομίνα Πάουερ, έρχονται (δυστυχώς) στην Αθήνα, για να λάβουν μέρος, σε αυτό το προπαγανδιστικό πανηγύρι της χούντας.
Οι Ολυμπιάδες που διοργάνωναν τότε οι χουντικοί, είχαν σκοπό, πέρα από την πολιτική, και την καλλιτεχνική προπαγάνδα.
Η μοντέρνα μουσική, δεν ήταν ανεπιθύμητη, αλλά έπρεπε να είναι μακριά από τους «βρώμικους» ψυχεδελικούς, που συνδέονταν με τον χιπισμό, και τις αντιπολεμικές και αντικαθεστωτικές διαμαρτυρίες.
Η Γοργόνα (The Mermaid Cafe), το θρυλικό καφενείο που συγκέντρωνε του χίπις στην παραλία στα Μάταλα. Το γκρέμισε η χούντα την Άνοιξη του 1970.
Στις δημόσιες και πανηγυρικές αυτές εκδηλώσεις, υποδείκνυαν μία καθώς πρέπει και «εθνοπρεπώς» συμπεριφερόμενη νεολαία.
1970
Αύγουστος
Κυκλοφορεί στην Ελλάδα, ο δίσκος Woodstock.
Οι έλληνες πληροφορούνται με ηχητικό υλικό, για το βασικότερο γεγονός του Καλοκαιριού της Αγάπης.
Το γεγονός, είναι εξαιρετικά σημαντικό για την κουλτούρα της ελληνικής νεολαίας, που αρχίζει να διαμορφώνεται ως ψυχεδελική.
Ο δίσκος, θα ασκήσει μεγαλύτερη επιρροή, τρεις μήνες αργότερα, όταν θα προβληθεί και το φιλμ για το Γούντστοκ.
1970
Σεπτέμβριος
Κυκλοφορεί ο δίσκος Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα, του Γιώργου Ρωμανού.
Περιέχει τραγούδια που αποδίδουν το νέο ήθος.
Το τραγούδι “Η Ζωή είναι ένα Όνειρο”, με την κιθάρα του Αλέκου Καρακαντά, είναι αριστούργημα.
1970
Οκτώβριος
Ο Διονύσης Σαββόπουλος ξανά στο Rodeo, με τα Μπουρμπούλια του και με την Μαρίζα Κωχ.
Διαφήμιση εποχής, για τις παραστάσεις του Σαββόπουλου στο Rodeo με την Μαρίζα Κωχ (Οκτώβριος 1970)
Η δεύτερη αυτή σειρά εμφανίσεων, όπου παρουσιάζει και νέα κομμάτια από τον Μπάλλο, απογειώνει τον Σαββόπουλο, και καθιερώνει το κλαμπ Rodeo, ως βασικό στέκι της σχηματιζόμενης ψυχεδελικής νεολαίας.
1970
Νοέμβρης
Τον μήνα αυτόν, σημειώνεται ένα μπαράζ ψυχεδελικής πληροφόρησης:
Προβάλλονται τρεις ταινίες, που έμειναν στην ιστορία ως εμβληματικές της ψυχεδέλειας, των φοιτητικών αγώνων, και του κινήματος αμφισβήτησης:
-«Φράουλες και αίμα» στις 16 Νοεμβρίου
-«Ξένοιαστος Καβαλάρης», στις 23 Νοεμβρίου, και
«Γούντστοκ» στις 29 Νοεμβρίου.
Φωτογραφία από την πρώτη προβολή της ταινίας Γούντστοκ στον κινηματογράφο Παλλάς (29 Νοεμβρίου 1970)
Ο Κώστας Τουρνάς, παρακολουθεί το φιλμ «Φράουλες και Αίμα», και γράφει το «Άνθρωπε Αγάπα».
Είναι η αρχή, για να σχηματιστούν οι Poll, το συγκρότημα που την επόμενη χρονιά, προκαλεί σεισμό, στα μουσικά γούστα της νεολαίας.
1970
Δεκέμβριος
Σχηματίζονται οι Εξαδάκτυλος και οι ΠΕΛΟΜΑ ΜΠΟΚΙΟΥ, από τα βασικότερα συγκροτήματα στα χρόνια της δικτατορίας. Οι Εξαδάκτυλος με αρχηγό τον Δημήτρη Πουλικάκο, γρήγορα παρουσιάζουν τραγούδια που γελοιοποιούν τους δικτάτορες. Οι ΠΕΛΟΜΑ, αρχίζουν τις εμφανίσεις τους, στο κλαμπ Hobby. Κυκλοφορούν το τραγούδι «Γαρύφαλλε Γαρύφαλλε» που γίνεται γρήγορα, ύμνος.
Οι Εξαδάκτυλος, ένα από τα ιστορικά συγκροτήματα. Από αριστερά: Δημήτρης Πουλικάκος(τραγούδι), Νίκος Πολίτης (κιθάρα), Λεωνίδας Αλαχαδάμης (ντραμς), Αντώνης Τριανταφύλλου (μπάσο) και Κώστας Δουκάκης (κιθάρα).(ΑΡΧΕΙΟ Μ.Νταλούκας)
1970
Δεκέμβριος
Ο Κώστας Τουρνάς, φαντάρος ακόμη, γράφει το τραγούδι «Άνθρωπε Αγάπα» επηρεασμένος από το φιλμ «Φράουλες και Αίμα». Το τραγούδι θα κυκλοφορήσει την επόμενη χρονιά και θα προκαλέσει σεισμό στα μουσικά πράγματα της ελληνικής νεολαίας. Είναι η αρχή του ιστορικού συγκροτήματος Poll.
Ο Κώστας Τουρνάς κοντοκουρεμένος ως φαντάρος όταν έγραψε το «Άνθρωπε Αγάπα» (1970)
Κανάλι με ιστορικές συναυλίες του Glastonbury Festival. 60 κλασικά shows…
To BBC ανακοίνωσε τη δημιουργία καναλιού με παραστάσεις που δόθηκαν στο Glastonbury Festival.
Έτσι παρά την ματαίωση των φετινών εκδηλώσεων, θα τιμηθούν, τα 50ά γενέθλια του δημοφιλούς φεστιβάλ.
Το BBC iPlayer channel θα μεταδώσει επιλεγμένα sets και highlights από τις πιο «χρυσές» στιγμές της διοργάνωσης, με εμφανίσεις όπως των David Bowie, Radiohead, Lana Del Rey Foals και όχι μόνο.
Η σχετική ανακοίνωση αναφέρει:
«Υπάρχουν τόσο πολλά αξιομνημόνευτα sets. Το Glastonbury Weekend (25-29 Ιουνίου) θα αποτυπώσει την ιστορία του φεστιβάλ, προβάλλοντας 60 κλασικά shows που έλαβαν χώρα στην σκηνή του, ανά τα χρόνια».
▸ 1948 : Ο Βρετανός μουσικός και τραγουδοποιός John Bonham (John Henry Bonham 1948-1980) γεννήθηκε στο Redditch. Υπήρξε βασικό μέλος και ντράμερ των Led Zeppelin.
● 1917 : Κυκλοφορεί από την Pathé Records το jazz ορχηστρικό θέμα “Darktown Strutter’s Ball”. Θεωρείται ο πρώτος jazz δίσκος. Στον ρόλο της ορχήστρας, οι American Republic Band.
● 1927 : Ο Αμερικανός σαξοφωνίστας της jazz Red Holloway (James Wesley Holloway) γεννήθηκε στο Helena του Arkansas.
● 1938 : Ο Αμερικανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός και κιθαρίστας Peter Yarrow γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη. Ήταν μέλος του συγκροτήματος Peter, Paul & Mary και συνυπέγραψε τη μεγαλύτερη τους επιτυχία, “Puff The Magic Dragon”.
● 1943 : Ο Αμερικανός μουσικός, τραγουδοποιός και παραγωγός Wayne Carson γεννήθηκε στο Ντένβερ του Κολοράντο.
● 1947 : Ο Σκωτσέζος μουσικός, τραγουδοποιός και συνθέτης Junior Campbell (William Campbell Jr.) γεννήθηκε στο Parkhead. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος, κιθραίστας, πιανίστας και τραγουδιστής του Σκωτσέζικου συγκροτήματος Marmalade.
● 1976 : Σε συναυλία που δίνουν οι Who στο Charlton Athletic Grounds της Αγγλίας, γράφονται στο Guiness Book of World Records σαν το πιο θορυβώδες συγκρότημα. Η ένταση του ήχου είχε μετρηθεί 126 dB μόλις τριανταδύο μέτρα από τη σκηνή.
● 1987 : Στην κορυφή του Billboard Hot 100 βρίσκεται η Kim Wilde και το τραγούδι “You Keep Me Hangin’ On”. Είναι μέρος του άλμπουμ της ‘Another Step’ που κυκλοφόρησε στις 3 Νοεμβρίου του 1986. Είχε πρωτοτραγουδηθεί από το γυναίκειο συγκρότημα The Supremes το 1966. Εξαιρετική επίσης είναι και η εκτέλεση των Vanilla Fudge το 1967.
● 1989 : Το θρυλικό συγκρότημα των Pink Floyd δίνει συναυλία στην Αθήνα.
● 1998 : Οι Simply Red φτάνουν στην κορυφή των Βρετανικών charts, με το άλμπουμ ‘Blue’.
● 2000 : O Αμερικανός μουσικός κρουστών, θρύλος της latin, jazz και mambo Tito Puente (Ernesto Antonio Puente Jr. 1923-2000) απεβίωσε σε ηλικία 77 ετών σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης από επιπλοκές που προκάλεσε η εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στην οποία υπεβλήθη.
● 2019 : Ο Αμερικανός μουσικός, τραγουδιστής και τραγουδοποιός Roky Erickson απεβίωσε σε ηλικία 71 ετών.
Μία μοναδική διασκευή από την Cindy Blackman Santana και τον Carlos Santana στο “Imagine”του John Lennon κυκλοφόρησε συνοδευμένη από το music video της!
Οι ιστορίες αγάπης αποτυπώνονται με πάθος σε κάθε πεδίο κι έτσι ο Carlos Santana μετά της συζύγου του Cindy Blackman ένωσαν για ακόμη μία φορά τις δυνάμεις τους για τη διασκευή το “Imagine”. Η γνωστή κι άκρως επιτυχημένη μπαλάντα του John Lennon λαμβάνει μία εξ ολοκλήρου διαφορετική version καταλήγοντας σε μία blues rock δημιουργία.
Τα δυναμικά κρουστά της Blackman, όπως και η ιδιαίτερη φωνή της δίνουν άλλη υπόσταση στο διαχρονικό αυτό τραγούδι και για χάρη του οι δύο καλλιτέχνες κυκλοφόρησαν το music video του. Σε αυτό θα παρακολουθήσουμε την Blackman να παίζει drums κατά τη διάρκεια μίας συναυλίας, ενώ τη συνοδεύει μοναδικά ο εξαιρετικός Carlos Santana.
Οι δύο καλλιτέχνες με αφορμή την πανδημία του COVID-19 συνεργάστηκαν με τον οργανισμό του Harry Chapin, WhyHunger, και της παγκόσμιας πλατφόρμας SongAid, η οποία επιτρέπει στους καλλιτέχνες να δωρίσουν έσοδά τους σε φιλανθρωπίες. Η συγκεκριμένη διασκευή πρόκειται παράλληλα να συμπεριληφθεί στο επερχόμενο studio album της Blackman, “Give the Drummer Some”, το οποίο πρόκειται να κυκλοφορήσει στα μέσα του Σεπτέμβρη.
Σχετικά με την εν λόγω διασκευή, η Yoko Ono δε δίστασε να δηλώσει: “Είμαι ενθουσιασμένη που η επανεκτέλεση της Cindy Blackman Santana και του Carlos Santana στο ‘Imagine’ βοηθά στο να ξεκινήσει αυτή η σημαντική εκστρατεία και φέρει το όραμα του αείμνηστου συζύγου μου John Lennon για έναν ειρηνικό κόσμο, απαλλαγμένο από την πείνα από αυτήν την κρίσιμη αιτία”.
Πριν ακριβώς 15 χρόνια, στις 29 Μαΐου του 2005, το ιστορικό λαιβάδικο της οδού Μάρνη έριξε αυλαία. Επτά άνθρωποι που το έζησαν, ο καθένας με το δικό του τρόπο, θυμούνται και αφηγούνται στην Ελένη Τζαννάτου εκείνες τις στιγμές που θα μείνουν χαραγμένες στο συναυλιακό διηνεκές.
Το Ρόδον δεν το έζησα. Πήγα στην πρώτη μου συναυλία λίγες μόλις ημέρες μετά τις, θρυλικές για όσους ήταν εκεί, Last Days of Rodon, του εξίσου θρυλικού για όσους υπήρξαν μέρος του, Ρόδον. Το τι σήμαινε το λαϊβάδικο της οδού Μάρνη, μπορούσα να το ψυχανεμιστώ, από τα αφιερώματα που κατέκλυσαν εκείνο τον καιρό τον εγχώριο μουσικό τύπο, τα μουσικά περιοδικά που αποτελούσαν τον δικό μου φαντασιακό παράδεισο που μετατρεπόταν σταδιακά σε μια πραγματική σχέση ζωής με τη μουσική.
Το Ρόδον άνοιξε τις πόρτες του στις 6 Νοεμβρίου του 1987 και κατέβασε τα ρολά του στις 29 Μαΐου του 2005, μαζί με την ενηλικίωσή του, σαν ένα σημάδι ότι θα έμενε, έτσι, για πάντα νέο. Στα 18 του χρόνια πρόλαβε και με το παραπάνω να γράψει αρκετές χρυσές σελίδες εγχώριας (κι όχι μόνο) συναυλιακής ιστορίας, από αυτές που μας αρέσουν να διαβάζουμε στα rock ‘n’ roll βιβλία.
Από την τελευταία του βραδιά έχουν περάσει ακριβώς 15 χρόνια. Κι επειδή, όπως θα διαβάσετε και κάπου παρακάτω, το Ρόδον (όπως πολλές χωροχρονικές συντεταγμένες σε αυτή τη ζωή) το έκαναν οι άνθρωποι, επτά από αυτούς που υπήρξαν με κάποιον τρόπο «εκεί» θυμούνται εκείνες τις στιγμές του κατά Eric Burdon «καλύτερου club στον κόσμο» που, έτσι κι αλλιώς, δεν ξέχασαν ούτε θα ξεχάσουν ποτέ.
Ο Τάσος Βογιατζής θυμάται τη βραδιά που οι Franz Ferdinand έκαναν σεξ με την Αθήνα
Φωτογραφία: rocking.gr
Τα πρώτα βράδια μου στο Ρόδον ήταν περίπου ταυτόσημα σε ιεροτελεστία με τα μεσημέρια στη Σκεπαστή, στον πάλαι ποτέ ναό της Α.Ε.Κ.: πήγαινα και έφευγα συνήθως μόνος, αλλά ποτέ δεν ένιωσα εκεί μόνος. Ανήκω στη γενιά που πρωτομπήκε εκεί στο δεύτερο μισό των ’90s, αν και για πολλά χρόνια συμπεριφερόμουν όπως ακριβώς στο γήπεδο. Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις κανέναν σε μια ομαδική γιορτή με ανθρώπους που αισθάνεσαι ότι μοιράζεσαι μια κοινή τρέλα.
Δεν θα μπω στα άχρηστα κλισέ του τύπου «το Ρόδον ήταν το σπίτι μας». Δεν ήταν κι ας θυμόμαστε απέξω κι ανακατωτά μερικά βράδια εκεί, κι ας φτάσαμε στο τέλος να συναντιόμαστε παρέες ιδρωμένα μπουλούκια τα τελευταία χρόνια. Είναι αλήθεια, όμως, ότι το Ρόδον δεν ήταν μόνο ο χώρος: ήταν οι άνθρωποι πίσω από αυτά που γίνονταν, άνθρωποι τρελαμένοι και πιο ξεκούραστοι για να κάνουν πράγματα, πιο ενημερωμένοι πολλές φορές κι από το κοινό για το τι συμβαίνει. Και λειτουργούσε και λίγο καλύτερα αυτό που λέμε «κύκλωμα της μουσικής βιομηχανίας» (ή βιοτεχνίας ό,τι πείτε), έστω κι αν ήταν στα τελειώματά του, με την πρότερη μορφή του. Εκείνοι έφεραν ονόματα στο peak της καριέρας τους ή υποστήριξαν μέχρι τέλους τις πιο παράξενες επιλογές. Ο Μανώλης Κιλισμανής, για παράδειγμα, κάποτε σκέφτηκε ότι αυτό που συνέβαινε όταν οι Faithless έπαιζαν το “God Is A DJ”, δεν θα απείχε πολύ από τον πανικό μιας rock συναυλίας, κι ας απείχε χιλιόμετρα η αισθητική τους. Κι όμως, οι άνθρωποι της Άνωσης δεν τους έφεραν μόνο στα ντουζένια τους, αλλά συνετέλεσαν στο να δημιουργηθεί ένα εγχώριο κοινό που δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την club αισθητική τους.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι οι άνθρωποι αλλάζουν τις καταστάσεις κι οι άνθρωποι αυτοί, οι διαβασμένοι και ταλαντούχοι στον τομέα τους δεν στηρίχτηκαν απλώς στη δίψα του κόσμου για νέα πράγματα. Έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να τα φέρουν και να τα κάνουν να πετύχουν. Μερικοί από αυτούς ξέρω ότι στήσανε ράντζα στις δουλειές τους και το πήραν λίγο πιο σοβαρά από ό,τι έπρεπε. Όμως το έκαναν γιατί το είχαν οι ίδιοι ανάγκη. Δεν είχαν ούτε τα μισά μέσα επικοινωνίας σε σχέση με σήμερα, κι όμως με τον τρόπο τους ήταν πανταχού παρόντες στα τηλέφωνα, στις εκπομπές, στα sites, για να συζητήσουν για το τάδε που ειπώθηκε ή γράφτηκε, να ρωτήσουν και να μάθουν από ανθρώπους που παρακολουθούσαν live στο εξωτερικό, να ανταλλάξουν απόψεις και στη συνέχεια να καταστήσουν όλους άτυπους συμμέτοχους στην επιτυχία της τάδε συναυλίας. Το Ρόδον, λοιπόν, δεν ήταν ο χώρος, ήταν οι άνθρωποι: πάνω, κάτω και πίσω από τη σκηνή. Και κάπως έτσι, τα μοναχικά βράδια πολλών ανθρώπων εξελίχθηκαν αργότερα σε μεγάλες παρέες και ατέρμονες συζητήσεις.
Οι άνθρωποι αυτοί (εν προκειμένω, τότε, της Didi Music) ήταν, λοιπόν, που έβαλαν στοίχημα το 2004, όταν ζούσαμε και την ψευδαίσθηση ότι γεννάνε και τα κοκόρια μας ως λαός, να φέρουν την πιο hot μπάντα στην Ευρώπη να παίξει σε αυτό το club. Και μας χάρισαν μία από τις τελευταίες απίθανες συναυλιακές βραδιές εκεί. Ίσως την τελευταία πριν το κλείσιμο του Ρόδον, λίγους μήνες αργότερα. Οι Franz Ferdinand δεν ήταν απλώς οι αγαπημένοι του NME, ήταν η μπάντα που έκανε (με τη βοήθεια και κάποιων άλλων) και πάλι cool και mainstream το indie rock στην ήπειρό μας. Ξέρετε, δεκαετίες τώρα το ροκ πεθαίνει και κάθε τόσο όλο και κάποιος βρίσκεται για να του κάνει μια αξιοπρεπή κηδεία. Αλλά πετάγονται από το πουθενά κάτι τύποι, καλή ώρα όπως οι Franz Ferdinand, κάνουν τα δύσκολα εύκολα, γράφουν ένα δίσκο που δεν έχει ούτε ένα μέτριο τραγούδι (γεγονός σπάνιο ακόμα και για δισκάρες που έμειναν στην ιστορία) και μπορούν από το πουθενά να τραβήξουν κόσμο που θα αγαπήσει αυτούς, το είδος τους και τις συναυλίες ακόμα. Ε, αυτό ήταν οι Franz Ferdinand τότε, αυτό που συνέβαινε και που μπορούσες να το χλευάσεις όσο θέλεις: κι αυτούς για το hype κι εμάς για τα γελοία μαύρα σακάκια και τις κόκκινες γραβάτες που φορούσαμε στα μπαρ του κέντρου της Αθήνας. Αλλά μόνο να γελοιοποηθείς ο ίδιος μπορούσες αν δεν αναγνώριζες την αξία αυτού που έβλεπες μπροστά σου εκείνη τη βραδιά στο Ρόδον, όσο κατάφερνες να δεις σε αυτό το στριμωξίδι 1.300 ανθρώπων που χόρευαν ασταμάτητα. Ήταν από τις λίγες βραδιές που (λογικά) δεν διανοείσαι να πάρεις ποτό, κι όμως ο αθεόφοβος το έκανα και το έχασα εξ ολοκλήρου στα πρώτα λεπτά του set τους. Πετάχτηκε από πάνω αριστερά που βρισκόμουν και προσγειώθηκε σε πολλά κεφάλια που δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία.
Δεν μπορώ να περιγράψω τι έγινε στη μία ώρα και 5 λεπτά που κράτησε το live και λυπήθηκα αυτούς που έπρεπε να ταξινομήσουν τις σκέψεις τους για να δημοσιεύσουν κριτική στα μουσικά και μη μέσα. Στη βολή του ο καθένας, χοροπηδούσε και τραγουδούσε μαζί κάθε στίχο από το άλμπουμ, λες και επρόκειτο για greatest hits. Και με τέλειο ήχο, όπου κι αν βρισκόσουν. Οι τύποι αυτοί είχαν μόνο ένα δίσκο στην πλάτη τους κι ας αναρωτιέμαι σήμερα που τα βρήκαν και τα έπαιξαν τα 16 κομμάτια συνολικά. Εκείνο το σαββατιάτικο βράδυ, λοιπόν, βγήκαμε από εκεί μέσα ιδρωμένοι, με πόδια που έτρεμαν και με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Σεξ με τα όλα του.
Υ.Γ. Δύο πράγματα συνέβησαν εκείνη την εβδομάδα: το live των Franz Ferdinand και η κυκλοφορία του πρώτου SONIK στα περίπτερα. Κι όμως, το πρώτο έχει καταφέρει να σβήσει σήμερα την ανάμνηση του δεύτερου, κι ας ήταν απείρως πιο σημαντικό για εμένα.
Για τον Τάκη Γιαννούτσο, μένει εκείνο το live των Stranglers και ένα «γιατί»
Όταν κάτι ή κάποιος που αγαπάς βρίσκεται ακόμα μαζί σου, συνηθίζεις να γιορτάζεις τη μέρα που βρεθήκατε ή γνωριστήκατε. Όταν, όμως, κάτι που αγαπάς φεύγει από κοντά σου, αυτό που σου μένει ως δυνατό συναίσθημα, είναι η μέρα που έφυγε και ένα «γιατί»…
27 Μαΐου 2005
Η μία από τις δύο μέρες του Last Days of Rodon
Οι Stranglers την πρώτη μέρα και οι James Taylor Quartet τη δεύτερη. Και (για καλή ή κακή μας τύχη) οι Yeah!, το συγκρότημά μου δηλαδή, έπαιζε ως support με τους Stranglers. Είναι από τις βραδιές εκείνες που το μόνο που σου έχει μείνει είναι τα συναισθήματά σου. Ούτε πώς έπαιξαν τα γκρουπ, ούτε τι τραγούδια ακούστηκαν, ούτε το πόσο γεμάτο ήταν το Ρόδον. Μόνο συγκίνηση, στεναχώρια, απορία, θλίψη, φιλιά, αγκαλιές, κλάματα. Και ένα «γιατί»…
Μια βραδιά από την οποία δεν ξέρω αν θα μπορούσα να φέρω στη μνήμη μου εικόνες αν δεν υπήρχαν τα video, τα sites και τα περιοδικά. Παρά μόνο συναισθήματα.
Αισθάνομαι τυχερός που σαν Yeah! ήμασταν και στο άνοιγμα και στο κλείσιμο αυτού του μοναδικού και σπουδαίου (για την Ελλάδα και τον κόσμο) χώρου.
Θα ήμουν όμως ευτυχισμένος αν στο 24 της οδού Μάρνη, έστεκε ακόμα το Ροδον Live.
Τον Τάκη Γιαννούτσο, πέρα από τους Yeah! τον ακούτε καθημερινά 6:00-10:00 στον Red Fm μαζί με τον Θοδωρή Βαμβακάρη με τον οποίο τον βλέπετε και στην ΕΡΤ 1 κάθε Παρασκευή στις 23:15. Είναι Αυτός και ο Άλλος.
Η Θάλεια Καραμολέγκου ονειρεύεται ακόμα την κοιλιά του υπερηχητικού κήτους
Μερικές φορές ακόμα βλέπω σε όνειρα πως βρίσκομαι στην κοιλιά του υπερηχητικού κήτους, ασφαλής και μαζί χαμένη στη σκοτεινή, καπνισμένη του ατμόσφαιρα. Στη μπάρα η Άννα και ο Ντάνυ, γύρω φίλοι και οικείες φυσιογνωμίες, στο booth φωτάκια που ανάβουν χαμηλά, δεν διακρίνεις προσωπο πίσω από το τζάμι. Ηλεκτρισμός, ρυθμός, ιδρώτας, τσιγάρα, ταλάντωση στα όρια. Να κλέψω δέκα λεπτά από την εκπομπή, μήπως προλάβω το support.
«Πλειστόκαινο» μου λέει σήμερα το δεκαπεντάχρονο ανίψι. «Μα καλά, πώς βλέπατε συναυλίες χωρίς κινητό;». Σίγουρα οι επόμενοι θα απορούν ακόμα περισσότερο για την εγγύτητα των σωμάτων, το μοίρασμα του ποτού από το ίδιο ποτήρι, τις αγκαλιές και πάει λέγοντας. ‘’Who’s in charge here?’’, θυμάμαι τον τραγουδιστή των Stereo MC’s να φωνάζει από τη σκηνή.
Πόσο απίστευτο φαινόταν να βλέπεις τους Sonic Youth ολοζώντανους μπροστά σου, τους Pixies να βάζουν τελεία σε κάποιον συναυλιακό χειμώνα, τον Steve Wynn με διάφορα κατά καιρούς σχήματα, τη συγκλονιστική πρώτη συναυλία των Residents, το τρίωρο live των Walkabouts, τη διονυσιακή γιορτή των Negresses Vertes, τη σκοτεινή τελετή του Tricky, την πρώτη συναυλία των Tindersticks, το μεθυσμένο διήμερο των Deus, την -κυριολεκτικά- τελευταία ζωντανή εμφάνιση του Screaming Jay Hawkins, και, για να πάμε πίσω στα βασικά, τον Greg Sage αλλά και τους Gun Club, πριν ακόμα έρθουν με φόρα τα 90s.
Στο τέλος μιας από τις συναυλίες του Iggy Pop, ένας φίλος έπιασε τις μπαγκέτες που μας πέταξε ο ντράμερ του. Βρίσκονται ακόμα στο μεγάλο μεταλλικό κουτί, μαζί με όλα τα αποκόμματα των εισιτηρίων. Τώρα που τα κοιτάζω μετά από χρόνια, λέω πόσο ουτοπικό μοιάζει όλο αυτό το σκηνικό, μια τόσο ζωντανή ατμόσφαιρα στην κοιλιά ενός ακόμα μεγαλύτερου κήτους, της πόλης που πολλές φορές δεν αναγνωρίζουμε. Ο Σπύρος που μένει σε μια πολυκατοικία απέναντι από το σούπερ μάρκετ που βρίσκεται σήμερα στη θέση του Ρόδον Club, μου λέει πως κάθε φορά που διαλέγει φρούτα, δε μπορεί να μη σκεφτεί πως κάποτε, να, λίγο εκεί πιο πέρα, στεκόταν ο Johnny Thunders.
Η Θάλεια Καραμολέγκου έχει γράψει πολλά ραδιοφωνικά χιλιόμετρα σε σταθμούς όπως οι Rock Fm, En Lefko, Στο Κόκκινο, Athens Voice αλλά και στο Ρόδον 94.4.
Ο Μανώλης Κιλισμανής προσπάθησε να χωρέσει την εμπειρία του Ρόδον σε 383 λέξεις
300 (τόσες έλεγαν οι οδηγίες) λέξεις για το Ρόδον Club χωρίς χρονολογική σειρά, όπως μου ‘ρθαν στο μυαλό.
Το επίσημο άνοιγμα με Triffids. Το πρόγραμμα που μοίραζαν στην είσοδο. Η διασκευή στο “Sympathy For The Devil” όταν ξέμειναν από τραγούδια.
Το πρώτο τετραήμερο των Ramones. Το τελευταίο τους τριήμερο που έγινε διήμερο, για όλους τους λάθος λόγους.
Οι Go Betweens στο “Cattle and Cane”.
Ο τελικός κυπέλλου ΠΑΟ – ΟΣΦΠ 3-1 που βλέπαμε με τον Μιχάλη Καββαδία στο φουαγιέ.
Ο Νίκος Τριανταφυλίδης να χτυπιέται σε επίσης τελικό κυπέλλου (ΠΑΟΚ – ΟΣΦΠ) πάλι στο φουαγιέ.
Η Siouxsie με τους Creatures να τη λέει άσχημα σ έναν τύπο που νόμιζε πως είχαμε ακόμα 1977 και (την) έφτυνε.
Όλες οι εμφανίσεις των Inspiral Carpets.
Η πρώτη φορά των Faithless.
O Julian Cope να παίζει το “Read It In Books”.
To t-shirt που έκανε δώρο σε μένα και τον Παντελή ο manager των Carter USM επειδή χτυπιόμασταν μόνοι μας πίσω πίσω.
Η ατάκα ‘Man, this is small!’ του tour manager των Dream Theater.
Οι Negresses Vertes.
Η στιγμή που οι Dream Syndicate ξεκίνησαν το “Boston” σ’ εκείνη την ιστορική συναυλία.
Η Μαίρη, τα παιδιά στη πόρτα και τη μπαριέρα, ο Ντάνυ, η Άννα κι όλος ο κόσμος που δούλεψε εκεί μέσα όλα αυτά τα χρόνια.
Όλοι όσοι πέρασαν από τα ΜΚ ΙΙ του club σαν DJs.
Η πεντάωρη εμφάνιση του Tricky μέσα σε απόλυτο σκοτάδι -τα φώτα σκηνής άναψαν μόνο για μερικά δευτερόλεπτα κάποια στιγμή.
Το γελοίο κείμενο του Δανίκα στο περιοδικό Exodos για τον χώρο μετά από μια συναυλία της Marianne Faithfull.
Η ενημέρωση για το πώς πήγε η Λίβερπουλ κάθε Σάββατο με το που έμπαινε ο Χρήστος Δασκαλόπουλος. Κάποια στιγμή αναγκάστηκα να του πω πως είμαι United.
Η πρώτη εμφάνιση του Jonathan Richman.
Δεν έγραψα για ελληνικά ονόματα μη ξεχάσω τίποτα κι έχουμε δράματα.
Πήγα στην Άνωση (άρα και στο Ρόδον) τέλη καλοκαιριού του 1992 κι έζησα όλη τη διαδικασία κλεισίματος δε χρειάζεται να τη ζήσετε κι εσείς. Έκανα δημόσιες σχέσεις, αργότερα έψαχνα και για κάνα χορηγό κ έκανα και booking.
Για όσους και όσες συσχετίστηκαν με το χώρο και δεν είναι πια μαζί μας.
(Τελικά χρειάστηκα 383 λέξεις κι έμειναν πολλά απ’ έξω)
Ο Μανώλης Κιλισμανής έχει κυκλοφορήσει το πρώτο του βιβλίο με τίτλο Στο Χωριό και συμμετέχει στη συλλογή Πανδημία με ένα διήγημά του (αμφότερα από τις εκδόσεις 24 γράμματα).
Για τον Σπήλιο Λαμπρόπουλο, σημασία δεν έχουν μόνο όσα έζησε αλλά και όσα έχασε
Προσπερνώντας τα εύκολα κλισέ τύπου «αν μπορείς να χωρέσεις τις εμπειρίες σου στο Ρόδον Live Club σε 300 λέξεις, τότε μάλλον δεν ήσουν πραγματικά εκεί», θα παραδεχτώ ότι σε 300 λέξεις δυστυχώς δεν μπορώ σχεδόν ποτέ να χωρέσω κάτι, αλλά μπορώ να βεβαιώσω ότι ήμουν πραγματικά πολλές φορές εκεί, όχι στην πρώτη, μυθική επταετία λειτουργίας του, αλλά κυρίως τη δεκαετία 1995-2004, και μάλιστα με διάφορους ρόλους: πρώτα ως θαμώνας. Έπειτα ως dj του club. Κάποια άλλη στιγμή ως μάνατζερ συγκροτήματος. Και, προς το τέλος, ξανά ως θαμώνας, γιατί η ζωή κύκλους κάνει. Μέχρι που ο κύκλος κλείνει. Και ο κύκλος του Ρόδον δεν θα μπορούσε να μην κλείσει, καθώς, όσα χρόνια λειτουργούσε, παράλληλα άλλαζαν τα πάντα: το κοινό, η μουσική, ο τρόπος που αυτή «καταναλώνεται», τα στέκια, οι τάσεις, οι μόδες και πάνω από όλα, η οικονομία…
Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν να μην είμαστε ευγνώμονες, όλοι οι της γενιάς μου, για τη συγκυρία να υπάρχει ένα τέτοιο club στην εποχή που ένα τέτοιο club θέλαμε και εμείς: απλά να έχει συχνά live. Και, μερικές φορές, συγκλονιστικά live.
Τι μπορώ να καταγράψω χωρίς ιδιαίτερη σκέψη και χωρίς χρονολογική σειρά;
Την εμπειρία μου να παίζω dj σε live των Cathedral με τόσο «ακατάλληλη» επίδοση που έγινα μετά, εχμ, διάσημος για 15 αράδες από το βρετανικό Metal Hammer ως ο άνθρωπος που «ήταν φυλακή την τελευταία δεκαετία και δεν έχει ακούσει τίποτα σύγχρονο».
Την πρώτη φορά που είδα live τους Closer, support σε κάποιο γκρουπ που φυσικά δεν θυμάμαι, γιατί ποτέ δεν θυμάσαι ποιο γκρουπ ακολουθεί μία καταπληκτική μπάντα που σε απογειώνει.
Το πως μετέφερα εννιά (9) μέλη των Divine Comedy με ένα δίπορτο Σκαραβαίο του 1970 έπειτα από μία επίσκεψη στην Ακρόπολη, με άγχος ότι εξαιτίας μου θα έχαναν το soundcheck.
Τον Coolio και τους Cramps, αμφότερους αξιοθρήνητους, στα μάτια μου τότε, πάνω στη σκηνή.
Το απόλυτο σκοτάδι του Tricky, σε μία συναυλία για γερά στομάχια και εκπαιδευμένα αυτιά.
Τον Peter Hammill να σταματάει τα κομμάτια στη μέση επειδή ακόμα συγκινείτο από το υλικό του break-up album Over, που είχε κυκλοφορήσει…είκοσι χρόνια πριν!
Την PJ Harvey, λίγο προτού αποκτήσει παγκόσμιο εκτόπισμα, να σαγηνεύει τους πάντες…
Τους Spiritualized, ως ό,τι πιο prog ανέβηκε ποτέ στη συγκεκριμένη σκηνή.
Τα κοστούμια του John Lurie και των Tindersticks.
Τη μαγική εμφάνιση του Martyn Bates (Eyeless in Gaza) ως yin στο yang της Anne Clark.
Τους ISIS, τη βραδιά που κερδίζαμε την Eurovision, με τον καλύτερο ήχο που είχαμε βιώσει ποτέ σε αυτό το χώρο ή σε οποιοδήποτε άλλο ελληνικό κλαμπ.
Σύμφωνα με το θρύλο, βέβαια, οι καλύτερες συναυλίες ήταν αυτές που δεν πρόλαβα: Triffids, Go-Betweens, Residents, Godfathers, Wipers… Τα μισά να ισχύουν από όσα έχω ακούσει γι αυτά τα live, τότε πράγματι, η απώλεια είναι όλη δική μου. Αλλά όπως και στη ζωή, έτσι και στις συναυλίες, αξία δεν έχουν μόνον αυτά που έζησες, αλλά και αυτά που έχασες.
Ο Σπήλιος Λαμπρόπουλος είναι Εμπορικός Διευθυντής Προϊόντων Ψυχαγωγίας στα Public.
Η Μαρία Μαρκουλή αναπολεί χαμένα “Wicked Games”
Μπροστά αριστερά, όπως κοιτούσες τη σκηνή υπήρχε ένας υπερυψωμένος χώρος. Στο παλιό σινεμά θα ήταν τα θεωρεία. Στο Ρόδον ήταν απλά ένας υπερυψωμένος χώρος. Από εκεί έβλεπες τη σκηνή, σα να βρισκόσουν σε μια προέκτασή της και όχι από ψηλά. Για κάποιους που δεν είμαστε και το πρώτο μπόι, ιδανικά. Αυτή ήταν η θέση μου και πρώτο τραπέζι πίστα απο εκεί είδα μερικά από τα πιο θρυλικά λάιβ της πολης.
Είδα τον Lux Interior να σκαρφαλώνει με τις γόβες του στα ηχεία και να ταλαντεύεται από τις κουρτίνες σαν Ταρζάν στη ζούγκλα. Είδα τους Ramones να με διακτινίζουν στον πλανήτη που είναι μόνο δικός τους, το Nick Cave να μου λέει για την Diana και την ψυχή της, τον Jonathan Richman, σε κάποια στιγμή που έχει κοπεί το ρεύμα να κατεβαίνει και να τραγουδάει σχεδόν στον καθένα από εμάς προσωπικά. Είδα τους Negresses Vertes να απλώνουν χαλιά και κιλίμια, πετώντας στις χίλιες και μια νύχτες του μουλτι/κούλτι ροκενρόλ τους, τους Beautiful South τι live! να βάζουν μπροστά το πάρτι από την οδό Μάρνη και να συνεχίζουν στο κλαμπ Αεροδρόμιο (πάνω από το παλιό Αεροδρόμιο, εκείνο που είχε και τα καθίσματα πιλότου).
Το άλλο το live με τους Body Count και τον Ice T, που το club παλλόταν από τα θεμέλια του και δεν ακούμπησαν τα πόδια μου στο πάτωμα, παρά μόνο σε άλλα πόδια και στον αέρα. Τους Stranglers να δηλώνουν εδώ και εκεί, πως είναι το καλύτερο club της Ευρώπης, το Ρόδον famous around the world. Και εκείνο το λάιβ των Delinquent Habits, το θρυλικό όπου το πνεύμα του Ρόδον έκανε επισήμως την εμφάνισή του, με τις τεκίλες που ζητούσαν oι Delinquent από το μπαρ, την μία μετά την άλλη, τις έφερναν στη σκηνή και κέρναγαν τον κόσμο. ‘Ολοι μια παρέα.
Και αν εχω να πω, ακόμη μια ιστορία (και είναι πολλές) από το Ροδον και για τα αξέχαστα λάιβ του, θα πω για εκείνη που …έχασα. Το λάιβ του Chris Isaak.
‘Ηταν η εποχη του Heart Shaped World με το “Wicked Game” μέσα και το video με την Helena Christensen έπαιζε συνέχεια στο ΜΤV. Είχε ξεκινήσει η συνεργασία του με τον David Lynch. Ιδιαίτερη περίπτωση, ξεχωριστή φωνή, ροκενρόλ καρδιά. Και εγώ big fan- εκείνο το βράδυ που ο Chris Isaak εμφανιζόταν στο Ρόδον, αποκλεισμένη μακριά από το σημείο. Δουλειά, κλειστοί δρόμοι για κάποιο λόγο, δεν θυμάμαι, όλα μαζί…Δεν κατάφερα να φτάσω. Όπως και πολλοί άλλοι άλλωστε. Για παρόμοιους λόγους ή και για άλλους επειδή ίσως το ροκ κοινό του Ρόδον δεν πολυνοιαζόταν για έναν καλλιτέχνη που τον είχαν «αγκαλιάσει» τα life style περιοδικά. Λίγοι είχαν πάει στη συναυλία το κοινό του Ρόδον δεν ήταν εκεί ούτε κι εγώ που ήμουν φαν. Και ο Chris Isaak έδωσε τον καλύτερο εαυτό του για όσους λίγους ήταν εκεί, όπως έμαθα. Όπως κάνουν όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες.
Τον είδα βέβαια σε άλλες συναυλίες του, στο εξωτερικό πραγματικά σπουδαία live, περφόρμερ χαρισματικός, με χιούμορ και σπουδαίος καλλιτέχνης. Μουσικός της πρώτης γραμμής και απίστευτη μπάντα. Έκανα και συνέντευξη μαζί του, τον ξαναείδα μετά…Αλλά εκείνο το πρώτο λάιβ στο Ρόδον είχε μείνει…κενό.
Κάτι άλλο σχετικά με τις συναυλίες στο Ρόδον ήταν ότι για εμάς τους δημοσιογράφους που καλύπταμε το μουσικό ρεπορτάζ (που άρχισε να «υπάρχει» κανονικά, εδώ που τα λέμε, λίγο μετά το ξεκίνημα του Ρόδον) εκείνα τα λάιβ ξεκινούσαν αρκετά νωρίτερα από τη στιγμή που ο καλλιτέχνης ή το συγκρότημα έβγαινε στη σκηνή. Γιατί Παρασκευή (ή και Πέμπτη) που έφτανε το γκρουπ στην Αθήνα, υπήρχε στο πρόγραμμα press conference. Και δεδομένου ότι από το κλαμπ είχαν περάσει πολλοί και εκλεκτοί, από νέα ονόματα που δημιουργούσαν τον ήχο της εποχής ως θρύλοι είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε αυτούς τους ανθρώπους από κοντά. Να αποκωδικοποιήσουμε ένα στιλ, μια συμπεριφορά, να ακούσουμε μια διαφορετική ιστορία. Αν είχαν και όρεξη όπως οι Faithless για παράδειγμα, θα μιλάγαμε ως τώρα.
Επίσης υπήρχε ενδιαφέρον από τις εφημερίδες και Tα Νέα που εργαζόμουν εγώ για το ρεπορτάζ και την «κάλυψη» για το review του λάιβ. Kαι σχεδόν πάντα το ίδιο βράδυ, ώστε την επόμενη ημέρα να είχε η εφημερίδα το θέμα. Κάπου στις σελίδες της δηλαδή και ένα κομμάτι της ιστορίας του Ρόδον.
Τη Μαρία Μαρκουλή την διαβάζετε στο It’s My Blender! και την ακούτε στον Kosmos 93.6 κάθε σαββατοκύριακο στις 20:00.
Ο Μάκης Μηλάτος στο Ρόδον έχασε την αίσθηση του χρόνου
Ήθελα να είμαι εκεί πριν ξεκινήσουν, αλλά δεν τα κατάφερα. Μόλις μπήκα, είχαν ήδη παίξει ένα τραγούδι και ήταν στο δεύτερο. Στάθηκα δίπλα στην πόρτα, όπως μπαίνεις, και στη σκάλα που οδηγεί στο πατάρι. Ο μαγικός κόσμος των Residents με πήρε μαζί του. Οι μάσκες, το μελαγχολικό σχεδόν σπαραξικάρδιο rock ‘n’ roll τους, το χιούμορ, η αίσθηση μυστηρίου που δεν θα μάθουμε ποτέ ποιοι είναι κι αν απόψε, στη θέση κάποιου από το γκρουπ που βαριόταν ή ήταν άρρωστος, έπαιζε ένας από τους τεχνικούς τους.
Σε ένα τέταρτο απ’ την ώρα που μπήκα, το γκρουπ έφυγε από τη σκηνή, τα φώτα άναψαν κι εγώ δεν καταλάβαινα τι είχε συμβεί. Αρχικά, νόμιζα πως κάτι χάλασε και αποσύρθηκαν για να επισκευαστεί. Είδα τον κόσμο που άρχισε να φεύγει όμως και ρώτησα τον Χρήστο Δασκαλόπουλο που ήταν δίπλα μου, τι έγινε και γιατί έπαιξαν τόσο λίγο. «Τι έγινε ρε Χρήστο; Δεν έπαιξαν ούτε μισή ώρα». Με κοίταξε περίεργα, σαν να μου έλεγε «Τι έχεις πάρει;» και με το γνωστό χτυπηματάκι στο μάγουλο μου λέει, «Αγοράκι μου, έπαιξαν 2 ώρες…».
Στο Ρόδον έχασα την αίσθηση του χρόνου σε συναυλία, συνδέθηκα με το σύμπαν, έγινε αυτό που τόσο επιθυμούσα και που μου είχε ξανασυμβεί άλλη μια φορά στο σινεμά όμως, βλέποντας το Στάλκερ του Ταρκόφσκι.
Από τότε ευχόμουν και περίμενα να μου συμβεί και σε συναυλία. Έγινε στο Ρόδον με την πρώτη συναυλία των Residents.
Σε αυτόν το χώρο έχω ζήσει πολλά από τότε που άνοιξε ως τότε που έκλεισε αλλά κυρίως τα 3 χρόνια που λειτουργούσε και το ραδιόφωνο Ρόδον, από το 1994 ως το 1997 και υπήρχε άμεση σύνδεση μεταξύ τους. Όμως, αυτό που μου έρχεται πάντα πρώτο στο μυαλό, όταν έρχεται η κουβέντα στο συναυλιακό Ρόδον, είναι που σε αυτό το χώρο έχασα εντελώς την αίσθηση του χρόνου.
